Scheidend voorzitter Frans Meijer: “Ik blijf programmeren, hoor!”

ZEEWOLDE — Uitnodigend houdt hij de deur van zijn Verbeelding open: “Welkom!” Elf jaar lang was Frans Meijer de drijvende kracht achter, en het gezicht naar buiten van Stichting De Verbeelding, beheerder van het ‘Paviljoen voor Kunst & Cultuur Zeewolde’. Die broedplaats voor kunst en cultuur leidde in de periode tussen twee beheerstichtingen in een kwijnend bestaan. “De vorige stichting was failliet”, vertelt Frans, “en dit prachtig stukje architectuur, eigendom van de gemeente, stond zinloos te verpieteren. Hoe dat uiteindelijk dan toch weer op gang kwam? Da’s een heel verhaal…”

Frans Meijer is onderwijsman in hart en nieren. Nog voor de eerste steen van Zeewolde op de andere stond was hij betrokken bij de oprichting van de eerste openbare basisschool ‘’t Wold’, toen in noodbebouwing aan de Dasselaarweg. We schrijven dan 1981. Vanaf 1984 ging het snel. De dorpskern groeide in rap tempo, en gaandeweg waren meer basisscholen nodig, ook van andere signatuur. Zo stond hij niet veel later aan de wieg van Katholieke Basisschool ‘De Zevenster’. Een overstap volgde naar de gemeente Almere, aanvankelijk in de automatisering, later als stadsdeelmanager en programmamanager stadsvernieuwing. Is dat niet iets heel anders dan het onderwijs? “Dat is maar hoe je ’t bekijkt. Ik vind het allemaal verrassend dicht bij elkaar liggen. In elk van die functies is het belangrijk om bovenal een veilige omgeving te creëren. Dat is in het onderwijs van cruciaal belang, maar net zo goed bij het leiding geven aan organisatieveranderingen. Slaag je daarin, dan wordt de rest meteen een heel stuk gemakkelijker.”

Naast onderwijs en management speelt muziek een belangrijke rol in het leven van Frans. Hij is koordirigent, stemcoach, ‘stembevrijder’ en organiseert mantra-avonden. “In die werkloze periode van De Verbeelding zocht ik naar een nieuwe plek om te zingen. Ik trok de stoute schoenen aan en toog naar de gemeente. Na aanvankelijk ‘licht afwijzende ambtenarij’ kwam opeens het verzoek: kan je niet een nieuwe ‘Stichting De Verbeelding’ oprichten? Meteen ja gezegd! Samen met Henk Griesen en Clementine van Duin is toen in februari 2009 een driekoppige stichting gevormd, en hebben we een plan gesmeed dat uiteindelijk in het najaar van 2010 door de gemeente werd goedgekeurd. We konden aan de slag, en kregen het gebouw ‘om niet’ in gebruik. Die overeenkomst gold voor vijf jaar, waarna geëvalueerd zou worden. Het jaar 2015 zou dus spannend worden!”

Frans vertelt smakelijk hoe het vervolgens bijna mis ging, en tóch nog op z’n pootjes terecht kwam. “We gaven de gemeente te verstaan: cultuur kost geld! Wat is het je waard?” En met een olijke blik: “We vroegen min of meer symbolisch één euro per persoon, afgerond naar beneden. Dus: € 20.000,- per jaar, en het gebouw om niet. Het college zag dat eigenlijk niet zitten, maar de raad schoot te hulp. Zo kwam er uiteindelijk toch een nieuwe overeenkomst, waarin vastgelegd werd dat die subsidie geleidelijk zou worden afgebouwd, en we per 2019 op eigen benen zouden moeten staan. Dat is gelukt, en de rest is geschiedenis! We schrijven nog steeds zwarte cijfers…”

Frans wil niet zo ver gaan om te beweren dat de nieuwe voorzitter Anja Blink in een gespreid bedje stapt. “De Verbeelding is een gezond bedrijf, en we hebben met succes gezorgd voor effectieve verbinding met dorp en samenleving. Maar nieuwe mensen, vers bloed, betrokken vrijwilligers, dat moet allemaal blijvend worden aangestuurd en gestimuleerd. Dat is ook de voornaamste reden dat ik nu het stokje overdraag: nieuw inzicht, nieuwe stimulans, dat is op een bepaald moment gewoon nodig. Maar ik blijf betrokken, hoor! Adviserend, natuurlijk, maar ook wat de programmering betreft blijf ik voorlopig een woordje meespreken. Bloed kruipt waar ’t niet gaan kan, toch..?”