Afbeelding
Zeewolde Actueel

Applaus

· leestijd 1 minuut Bij de les

Stel dat we niet alleen zouden applaudisseren voor hen die goed presteren. Maar klappen voor hen die blijven proberen ook al lukt het soms niet.

Voor degene die faalt.

Dan leer je doorzetten. Toch?

Dat je ‘t niet opgeeft als je na drie wedstrijden nog geen bal hebt geraakt.

Dat je blijft lezen in groep 3 ook als je klasgenoot al hele boeken verslindt.

Dat je doorzet als je al vier keer gezakt bent voor je rijbewijs.

Dat je weer op de weegschaal gaat staan en de strijd aangaat na je vorige lijnpoging.

Dat je weer gaat daten, ook al is dit je 6e relatie.

Dat ik het nog een keer uitleg aan die leerling, voor de 4e keer.

Dat je nog een poging doet na drie afwijzingen voor je volgende sollicitatie.

En dan applaudisseren als je ziet dat je buurman er weer voor gaat, je partner zich weer herpakt, of je kind zich zuchtend toch op weet te laden.

Niet enkel geklap voor de nummer 1. Niet enkel een compliment bij een gehaalde 8.

Fijn dat het een keer niet lukte; dan kun je het namelijk nog een keer proberen.

Geeft niks dat het mis ging; dan wordt ‘t een stimulans om het over een andere boeg te gooien.

Want leren omgaan met teleurstelling en mislukking geeft veerkracht. Een pijnlijke les soms. Maar leren ook wij soms niet het meeste van de confrontatie met iets wat niet goed gaat?

Prima die onvoldoende; dan kun je leren van je fouten. Weg met dat faaltekort!

Jammer van die baan; nu beter nadenken hoe je ‘t de volgende keer aanpakt.

En zet die fout dan ook maar op facebook; dat vindt een andere mede-faler ook prettig.

Bij een slechte wedstrijd ligt het aan de scheids. Bij crimineel gedrag aan de ouders.

Afgelopen week hadden we 10-minuten-gesprekken. De slechte cijfers van een heel aantal leerlingen ligt aan ons, docenten. Dat doet wel wat zeer als je het gevoel hebt het goed te doen. Ik heb geluisterd. En ervan geleerd. Docenten kunnen meer invoelend zijn, beter gaan uitleggen, meer tijd aan de leerlingen besteden. En de ouders kunnen hun pubers ’s morgens helpen om hun kind de les aan de keukentafel te laten volgen i.p.v. in bed. Of te overhoren. Tijd voor hen nemen. En de pubers zelf zeker ook iets meer inzet.

Die corona-tijd doet hen en ons allen geen goed. Dat weten we allang. Maar klagen helpt niet.

Zullen we, net als nu in het voorjaar al die bomen weer uitbotten na de winterslaap, er weer voor gaan? Op welk gebied dan ook! En dan met een vet compliment een applaus geven voor de pogingen van doorzetten?