Een schoen met een verhaal
· leestijd 1 minuut Bij de lesIk ruim m’n lokaal op aan het einde van de dag. Her en der ligt troep. Achter één van de bakken in de vensterbank ontwaar ik een jongensschoen. Rare plek voor een schoen. Wie is er op één sok naar buiten gegaan dan? ‘k Heb niks gezien, maar nu ik eraan denk heb ik een paar jongens zien hannesen bij die plantenbak. Morgen heb ik ze weer. Dan eens navragen.
De volgende dag haal ik de schoen tevoorschijn in de betreffende klas.
“Wie is er gister op een sok de klas uit gegaan?”, vraag ik jolig.
Het blijft stil. Maar ik zie er een paar wat vreemd smoezen. Ik voel nattigheid.
“Nou, vertel, van wie is deze schoen?”
Het blijft stil.
“Oké”, zeg ik, “dan blijven jullie zitten tot ik het weet” en ga achter mijn bureau zitten achter mijn laptop.
In mijn ooghoeken zie ik wat leerlingen seinen.
Dan zegt één van de jongens: “Van hem.” Wijzend naar een jongen aan de zijkant. “Hij was z’n schoen kwijt, maar hij had nog een paar bij zich.” Er grinniken een paar.
“Is dat jouw schoen?”, vraag ik de jongen. Hij knikt. “En hoe komt die dan achter die plantenbak?”
“Dat is een grapje. Dan verstoppen ze ‘m”, zegt hij zacht.
“Een grapje”, echo ik, “en dan heb jij extra schoenen mee.”
Weer stilte. “Nou?”
“Ja, ik neem altijd extra schoenen mee”, is zijn verbijsterende antwoord.
“En vind jij jouw schoenen altijd terug?”, vraag ik. Langzaam schudt hij nee.
Ik kook van binnen. Dit is stelselmatig pesten. Alarmbellen in mijn hoofd over een pestprotocol en een pestcoördinator. Maar dit is nu. Met een jongetje dat elke dag schoenen mee moet nemen. En de hele klas weet er blijkbaar van.
Ik bel de teamleider en vraag of ze wil komen. Nu.
Als ze binnen komt vertel ik haar, met stoom uit mijn oren, wat een belachelijke grap deze klas dagelijks uithaalt met een klasgenoot.
Het gesprek komt op gang en het besef dringt langzaam door hoe onveilig het is als klasgenoten je schoen afpakken. Dat je daar elke dag bang voor bent.
Dat je je rot zoekt om niet met één schoen thuis te moeten komen.
De teamleider neemt het gesprek én mijn boosheid over: “dit kan echt niet.”
Stoer, leuk joch. Ik hoop dat jij na vandaag, elke dag weer wat steviger in je schoenen mag staan.
