Afbeelding
Eigen foto

Achteromkijken

· leestijd 1 minuut Bij de les

Ik zit met brandschone neusvleugels in een hokje. Om weer eens in mijn neus te laten peuteren. Dochterlief krijgt een testrapport en ik een compliment. Kijk, daar doen we het voor. 

Het is er druk. “Hé, ook weer terug van vakantie?”, hoor ik iemand achter me zeggen. Ik draai me om en kijk in het vrolijke gezicht van een vriendin: “Jazeker”, antwoord ik. En we raken aan de klets over dat deel van Frankrijk waar we ooit een keer samen heen zijn geweest. 

Ik geniet ervan om herinneringen op te halen. Mijn dochter staat er verveeld naast. 

Als we even later naar huis rijden zegt ze kortaf: “Wat is daar nou leuk aan; dat je moest bellen uit een telefooncel met een telefoonkaart. En geld moest omwisselen in Franken. En moest inbellen bij een internetcafé?”

Ik kijk haar verbaasd aan. En probeer het haar uit te leggen, maar ze kijkt me alleen wat meewarig aan; “ben ik even blij dat wij nu de euro hebben en mobieltjes met 4G.”

Opeens voel ik me stokoud. 

Net als een tijdje terug op een reünie van mijn basisschool. Teruggaan naar je oude school is niet heel handig als je je jong wilt voelen. 

De omkijkhormonen zorgen ervoor dat ik steeds vaker achteromkijk. En eigenlijk vind ik dat een leuke bezigheid. Want er zijn gelukkig heel veel momenten waar ik graag aan terug denk. En tja, hoe ouder, hoe meer er terug te kijken valt toch?

Maar nu is het tijd om vooruit te kijken. Nieuwe klassen wachten. 

Ik duik bij thuiskomst in magister en lees me in over de leerlingen die ik dit jaar in mijn lokaal krijg. Leuke nieuwe bruggers, lieve jongens, stoere jongens, mooie meiden, een boze zittenblijver, een verdrietige meid middenin een ouderlijke vechtscheiding, een vrolijke jongen met pdd-nos, een vriendelijke jongen waarvan z’n ouders overleden zijn, een meisje met diabetes, leerlingen met pukkels, kaal en met zwarte kroeskrullen, leerlingen met ouders in de chemo, leerlingen die ziek zijn, leerlingen op nieuwe scooters en op oude opoefietsen, verlegen, depressief en blij. 

Leerlingen om weer herinneringen mee te maken. Een heel jaar lang. Ik hoop dat ik iets moois kan bijdragen aan hun gedachtengoed.

En dat zij dan, als ze een heel stuk ouder zijn, ook vol goede herinneringen toegeven aan hun omkijkhormoon. En dat dan weer vertellen aan hun kinderen. Die dat dan vast heel suf vinden.