En dan weer naar school
· leestijd 1 minuut Bij de lesJe zult na de zomervakantie net in een nieuwe klas zijn begonnen. Alles weer een beetje zoals het was van voor de corona.
Je kent je klasgenoten nog niet zo goed. Havo 4 is wennen. Je hoofd zit dan toch vol met pubergedachten: “Vinden ze me leuk?”, “Ga ik het redden in die eerste toetsweek?”, “Hoe zie ik er uit?”
En te midden van al deze hersenspinsels komt ineens bizar nieuws:
Je vader komt in het ziekenhuis te liggen en twee dagen later sterft hij.
Een jonge man. Een ontgoochelde vrouw en dochter achterlatend.
Moeder mailt me met deze verschrikkelijke mededeling. Dochter zit in mijn mentorklas. Ik ken haar nog niet zo goed, maar lees de mail met een brok in mijn keel.
Een intens verdrietig gezichtje tijdens het condoleren. Ik zie verslagen collega’s van haar vader en lieve familieleden die moeder en dochter opvangen.
Mooie foto’s op de kist geven me een intiem inkijkje in een gelukkig gezinsleven.
De bloemenkrans met de namen van zijn vrouw en dochter erop, zijn stille getuigen van een abrupt einde van deze gelukkige tijd.
Een begrafenis in de druilerige regen.
Morgen komt ze weer naar school. Dan gaan de gesprekken om haar heen gewoon verder over make-up, jongens en toetsweek. Dan moet er plek gemaakt worden in haar hoofd voor wiskunde en geschiedenis. Voor huiswerk, planningen en puberzaken.
En wat zeg ik dan tegen haar als ze de klas in komt?
“Hai, gaat ’t een beetje?” Zal ze dan denken: “Nee. Natuurlijk niet. Mijn leven is sinds vorige week niet meer hetzelfde. En alles in mij doet pijn.”
Of zeg ik: “Fijn dat je er weer bent.” “Fijn? Ik vind het helemaal niet fijn. Ik wil in mijn bed liggen met mijn kussen over mijn hoofd en net doen of er niks is gebeurd.”
Of zou ze de afleiding van school juist wel goed vinden omdat het thuis zo stil is?
Een vriendin vertelt me: “Niets is pijnlijker dan zwijgen. Rouw maakt kwetsbaar; dus zorg dat je haar echt ziet. Kijk haar aan. Loop de week erop in de pauze samen buiten een rondje. En luister.”
Zet ‘m op lief kind.
