Schuldgevoel
· leestijd 1 minuut Bij de lesHet liefst wil ik de ideale docent zijn. Zo één die nooit wat vergeet. Die aandacht heeft voor alle leerlingen. Die toetsen na een dag al nakijkt. Tijd maakt voor nascholing, bijscholing en wat voor scholing ook. Die zich nooit vergist in een naam en meteen weet welke ouder er bij welke leerling hoort. Die inspirerende lessen geeft en doorheeft als er wat aan de hand is met een leerling. Die een drukke leerling niet achter het behang wil plakken, maar er fijn naast gaat zitten om het juiste te zeggen.
Het moge duidelijk zijn: het lukt te vaak niet. En dan slaat ie genadeloos toe: het schuldgevoel.
Datzelfde schuldgevoel waar ik al mee kampte toen ik bij mijn dochter na één maand stopte met borstvoeding terwijl vriendinnen dat máánden volhielden.
Of het schuldgevoel als ik langs de lijn bij de hockey sta en er weer een oproep voor de bardienst is. Of als ik de plastic verpakking in de gewone afvalzak stop omdat ik geen zin heb om naar de plastic bak te lopen. Of een verjaardag vergeet, te weinig groente eet, te veel wijn drink of niet aardig ben, een afspraak afzeg omdat ik moe ben of het cadeautje van m’n schoonmoeder in de kliko mik.
Iedereen heeft er last van, lees ik. En dat schuldgevoel, dat vreet energie.
Door de Covid wordt er ook van ons, docenten, veel gevraagd. Steunlessen, mentale hulp, bijwerkprogramma’s, herziene excursies. Allemaal goed voor de leerlingen. Maar het is zoveel, dat ik steeds achter de feiten aan sjok. En dus dingen vergeet. Met een schuldgevoel als gevolg. Zo’n klein, ouderwets pacmannetje dat steeds achter je aan loopt te hijgen.
“Let op je grenzen” zegt de wijsneus uit de Flow. “Ja, jij hebt makkelijk praten” denk ik, terwijl ik kijk naar een foto van een schoonheid op een designbank met een glas sherry.
Dus ik kijk snel m’n toets na terwijl ik oplet of m’n rijst niet overkookt.
Die avond heb ik een oudergesprek en kom 10 minuten te laat online. “Sorry!” roep ik. En dan zegt ze: “Geeft niks hoor; het enige waar je je schuldig over moet voelen is dat je hier een schuldgevoel over hebt.” Ik kijk haar even verbouwereerd aan. En denk: deze wijze woorden, die citeer ik in m’n column. Bij deze!
