En ineens is alles anders
· leestijd 1 minuut Bij de lesWat een drukke week. Ik heb veel gesprekken met leerlingen die thuis voor pittige uitdagingen staan. Ze hebben bijzondere verhalen.
Tussendoor moet ik voor iets kleins naar de huisarts. Ik heb een doortastende, fijne huisarts. Ze verwijst me door naar het St Jansdal. Voor de zekerheid een mammografie. Ik maak een grapje als m’n borst platter dan plat wordt gedrukt. En wacht dan op de gang voor de uitslag. M’n jas al aan.
Even later wenkt ze. Of ik binnen wil komen. Ik loop verbaasd achter haar aan. Ga maar liggen voor de echo. Een vriendelijke man knikt me bemoedigend toe. Ik kijk gespannen naar zijn gezicht. Zorgvuldig zoekt hij m’n borsten af met het echo apparaat.
Na een eeuwigdurende stilte schudt hij zijn hoofd. Een koude hand lijkt om m’n keel geschroefd. “Het is niet goed”, hoor ik hem zeggen: “We gaan een punctie bij u doen.” Hij praat me rustig de lange minuten door, terwijl de naald m’n borst in gaat, op zoek naar iets dat daar niet hoort. Als in een roes verdooft hij m’n borst en doet een punctie. De verpleegkundige legt vriendelijk haar hand op m’n arm, maar houdt de opborrelende paniek niet tegen.
“Komt u morgen terug. En neemt u dan iemand mee.” In de 21 uur en 23 minuten die we dan moeten wachten hou ik mezelf voor dat alles goed is. Dat het toch gewoon een cyste is.
Maar al voor we de bewuste middag goed en wel zitten hoor ik haar zeggen: “ik heb helaas geen goed nieuws.” Als ze het woord ‘borstkanker’ uitspreekt komen de tranen. Wat een rotwoord.
Even later lopen m’n man en ik stil het ziekenhuis uit. Het lijkt een andere wereld. We betalen het parkeerkaartje en stappen in de auto. Weg van hier. Naar huis. Daar, waar alles net nog goed was.
Ze heeft ons verteld wanneer de MRI is, en wanneer we verdere uitslagen krijgen. Mijn man heeft alles onthouden. “We gaan ervoor”, zegt hij liefdevol.
En zo zitten we even later bij de kinderen aan tafel. “Ga je dan dood, mamma?”, vraagt de jongste met een wit bekkie. Ik trek haar op schoot, haar hoofd tegen m’n verdoofde borst aan.
En zo ineens; schrijf ik geen column over leuke, lieve, dwarse en intense leerlingen. Maar staat zomaar alles even stil.
