Wegduiken in een boek
· leestijd 1 minuut Bij de lesIn mijn studententijd maakte ik deel uit van een boekenclubje. Dat klinkt oudbollig. Maar dat was het niet. We lazen gezamenlijk een boek en babbelden daarna over van alles wat met dat boek te maken had. Hoe verder de avond vorderde, hoe verder we van ‘t boek afdwaalden en hoe leger de flessen wijn. Goede herinneringen. En zo las ik vaak een boek dat ver buiten mijn comfort zone lag.
Op school kan ik vertederd kijken naar leerlingen die helemaal verdiept zijn in een boek. Op een bankje in de aula. Terwijl de herrie om hen heen zoemt, en ze soms zowat omver worden gelopen. Een vlucht in een andere wereld. Zonder social media.
Ik hou nog steeds erg van lezen. Het is een moment van alleen-zijn. Rust. Je fantasie wordt geprikkeld. Je verzint zelf hoe de hoofdpersonen eruit zien; en maakt een beeld in je hoofd. Even geen flitsend, beeldvormend Netfix.
En zo genoot ik afgelopen week van een bezoekje aan de Oude Bieb in ons dorp. Dochterlief was jarig en ik vond een paar mooie boeken voor haar. In een hoek zat een man te lezen. In een andere wereld, met een glimlach om z’n mond. Niet bewust van het feit dat ik hem observeerde. Ik gluurde wat beter omdat ik nieuwsgierig was naar de titel. Kon die niet lezen en droop maar snel af, voelde me een beetje een voyeur.
“Dat je bent wat je eet, is een fabeltje. Je bent wat je leest”, las ik ergens.
Gister heb ik voor ‘t eerst weer gelezen sinds mijn diagnose een paar weken geleden. M’n hoofd was te veel chaos. Ik vond ‘t fijn om me zomaar uren in Zuid-Amerika te wanen. In plaats van in een wereld vol oncologen en bestralingen.
Op m’n theezakje vanmorgen stond: ‘wat is het mooiste boek dat jij ooit las’. We hadden meteen een leuk gesprek aan ‘t ontbijt.
En wat was jouw mooiste boek? Kom maar door met die tips!
