Oorbellen, tatoeages en corona
· leestijd 1 minuut Bij de lesToen ik op de middelbare school zat was het in: jongens met een oorbel. Mijn zus en ik zagen een gat in de markt en begonnen een handeltje ‘gaatje prikken voor ƒ 2,50’.
We verzamelden zweerknopjes en kookten die uit. De jongens verschenen bij ons thuis. We plantten ze op de keukenstoel. Desinfecteerden hun oorlel en zetten een stip. Daarna plaatsten we een tampon achter het oor voor de stevigheid. En dan hup: met een beetje kracht drukten we die oorbel door het oor.
Wat hadden we een lol om de witte gezichten van de meest stoere boys.
We prikten ook bij onszelf een tweede én derde gaatje. Tot ongenoegen van mijn vader. Ze moesten eruit. Maar op school stopten we ze er snel weer in. Heel cool.
Hier moest ik aan denken toen ik hoorde dat een meisje bij ons op school een ‘inner lip tattoo’ had. Een tatoeage aan de binnenkant van je onderlip. Daar loop je op social media en op school lekker mee te koop. En thuis zien ze er niks van.
“Fuck it”, heeft ze in haar lip getatoeëerd. Nee, dat zou ik thuis ook maar niet laten zien. De ‘inner lip’-tattoo blijft hooguit vijf jaar zitten; stel dat ze spijt krijgt van haar tekst, dan kan ze er tenminste nog van af.
Mijn dochter begint ook over het zetten van een tattoo. Niet in haar lip.
“Mam, als jij al je behandelingen achter de rug hebt, dan nemen we als gezin allemaal dezelfde tattoo.” Ze laat me een plaatje zien. “Om te vieren dat jij en wij, jouw kanker overwonnen hebben.” Mijn man huivert; geen polonaise aan zijn lijf. Zoonlief is voor.
Als ik de volgende dag thuiskom uit het ziekenhuis deel ik aan tafel mee dat ik al een tattoo heb gezet.
Verbaasde blikken. “Ja”, verduidelijk ik, “voor de bestraling markeren ze met tatoeage-puntjes de plekken waar ze moeten bestralen.” Tussen de littekens op m’n borst zie je die zes stippen amper.
“Ze vallen niet op”, zei de verpleegkundige die ze zette, “ze ogen als mee-eters,”
Ik vind ‘t een vieze vergelijking.
Als ik manlief ’s avonds roep om m’n puntjes te bekijken, staat hij opeens achter me met een thuistest. “Positief”, zegt hij. Nee!! Ik deins achteruit. Hup, de slaapkamer in, en er niet meer uit! Mijn tattoos bekijk je volgende week maar van dichtbij.
