Laatste week bestraling
· leestijd 1 minuut Bij de lesZe wordt door een ambulancemedewerker naar binnen gereden. Haar brancard staat vlak bij de stoel waar ik zit.
Ik wacht op m’n bestraling. Ik zit inmiddels in mijn laatste week. De dagelijkse taxirit naar Zwolle is op zich niet erg. Zoveel mensen rijden elke dag naar Zwolle of nog verder. En van het bestralen voel je op het moment zelf niks.
De dagelijkse gang naar de bestralingsafdeling is inmiddels routine: pasje scannen, wachtkamer, naar binnen. Uitkleden, de dikke gang door, liggen, instellen en na 14 minuten is de bestraling klaar. Een kort praatje met onwijs lieve verpleegkundigen en begripvolle radioloog. Dan aankleden en weer terug. Dit alles zou een eitje moeten zijn.
Maar het voelt niet als een eitje. De bestraling is niet alleen een aanslag op de cellen in mijn borst. Het lijkt of de bestraling dieper door sijpelt. Naar een plek tussen mijn oren. Het al wekenlang, dagelijks verkeren op deze afdeling is niet fijn. Alle mensen hier hebben kanker. Ik zie meer zieke mensen op een dag, dan gezonde. De meeste mensen hier zijn stil en verdiept in zichzelf. Logisch.
En het enorme apparaat dat dagelijks zoemend om me heen draait en haar straling in me schiet, terwijl ik daar bloot en alleen op een harde plaat lig, is opeens het doel van de dag. M’n geliefde energie neemt af en mijn borst steekt en is stuk.
Terwijl ik in de wachtkamer zit, komt ze naast me gereden. Ze is vel over been en kaal. Haar ogen zijn dicht. Dat ze hier met de ambulance komt is vast omdat haar energie ver onder nul zit. Ik gok dat ze ongeveer even oud is als ik.
Ik bekijk ongegeneerd haar gezicht. Verwoestende rotziekte. Dan opent ze even haar ogen. Ik knik haar toe en glimlach. Ze lacht terug en doet haar ogen weer dicht. Wat een warm moment. Als mijn naam geroepen wordt sta ik op. Ze doet haar ogen weer open. “We zijn strijders, hè?”, zegt ze zacht. “Zeker!”, zeg ik terug: “hou vol!”
Als ik ’s middags thuis kom zegt m’n dochter: “Ging ’t goed, mam?”
“Ja hoor”, zeg ik: “mensen met kanker zijn strijders. Die bestraling is stom, maar zorgt er wel voor dat ik beter ga worden.”
Kom maar op met die laatste week.
