Afbeelding
Eigen foto

Energie van bejaarde dames

· leestijd 1 minuut Bij de les

Ik ben aan de wandel. M’n rondje wordt steeds kleiner. Ik bedenk dat om de hoek een bankje staat waar ik even kan pauzeren. 

Eenmaal om de hoek zie ik dat ‘t bankje bezet is. Door een stel kwebbelende oudere dames. 

Als ik dichterbij kom word ik vrolijk begroet door het vijftal. Ik herken de meesten wel. 

Ze zijn net als ik aan de wandel met dit mooie weer, en slobberen net aan een kop thee uit de meegebrachte thermosfles. “Hoe gaat ‘t met je?”, vragen ze vol belangstelling, “of wil je daar liever niet over praten?” Ondertussen krijg ik ook een kop thee; “ga toch zitten kind.”

We hebben ‘t even over mijn ziek-zijn, maar ik manoeuvreer het gesprek al snel naar hen. 

De ene is net verhuisd, de ander is mantelzorger voor haar zieke man die ze amper alleen durft te laten. De derde heeft onlangs haar man begraven, nummer 4 vertelt over een kleinkind dat gaat trouwen en de laatste wordt deze week 85. Nummer 4 staat tijdens het hele gesprek verlekkerd aan een e-sigaret te lurken terwijl nummer 1 het vierde chocolaatje in haar mond stopt.

Wat een leven in deze dames! Ik zeg hen dat ik geniet van hun spontaniteit. Dat ik bewondering heb voor hun keuze om er op uit te gaan, te delen en samen plezier te hebben.

“Weet je meid”, zegt nummer 2, “je wilt soms liever in bed gaan liggen met de dekens over je hoofd, maar daar word je alleen maar somberder door.” 

Nummer 5 neemt het over: “ja, dat geldt voor ons allemaal hoor, jong en oud. Hup, schouders eronder, kijk naar wat je nog wél kunt.”

Het blijft even stil.

Dan zegt nummer 2: “en weet je, als je sterven gaat, wil je de tijd met je naasten herinneren, en niet hoe schoon je huis was of hoeveel je gewerkt hebt.” 

Nummer 4 lacht: “haha, daarom sta ik hier nu gezellig thee te drinken terwijl ik thuis nog moet stofzuigen.”

Daarna kakelen ze allemaal weer door elkaar. 

Ik sta op. Wat een bijzonder stel. Ik hoop dit met mijn vriendinnen ook zo te doen als ik 85 ben.

Met het verstrijken van de jaren rimpelt je huid, maar als je je enthousiasme opgeeft ontstaan er rimpels in je ziel, en is de glans eraf. 

“Hé”, roept nummer 1 me na: “je mag wel een column over ons schrijven hoor.” 

Bij deze!