Afbeelding
Eigen foto

De eerste keer

· leestijd 1 minuut Bij de les

Wij hadden laatst aan tafel een kletspot. Zo’n pot, gekregen op m’n verjaardag, met kaartjes erin. Om de beurt trek je een kaartje met een vraag. Met pubers erg leuk. En ook manlief had verrassende antwoorden. 

“Wanneer heb je voor ‘t laatst iets voor ‘t eerst gedaan?” was één van de vragen. De kinderen wisten ‘t meteen: Groene Schuur, 1e onvoldoende, 1e keer alleen naar Bosbad Putten, 1e keer pastinaakschotel gegeten (jak).

Wij, volwassenen, hadden dat onlangs minder gedaan.

Eerste keren blijven je soms bij. Vooral als je jong bent. 

Eerste keer fietsen, eerste schoolreis, je eerste tand eruit, je eerste vliegreis, eerste liefdesverdriet, eerste auto, eerste vriendje, eerste zoen. 

Eerste keren geven een gevoel van opwinding, trots. Voor kinderen normaal, voor ouderen is er dan de bucketlist voor de nodige uitdaging.

Helaas horen de minder fijne eerste keren ook in dat rijtje thuis. En naarmate je ouder wordt, wordt ook dát lijstje groter. Het eerste bedrog. De eerste keer er niet bij horen. De eerste keer afscheid nemen. 

Afgelopen week kwam er bij mij op dat lijstje ook één bij. Mijn eerste chemo. Die wilde ik ook liever niet op mijn eerste-keer-dingen-lijstje. 

Ik kreeg ‘m in Lelystad. Een afdeling met ‘oncologie’ op de bordjes. Grote stoelen.

Een lieve verpleegkundige die het infuus erin prikt. Mijn man zijn machteloze blik: “ik kan niks van je overnemen.” De knoop in onze buik. En dan druppelt het erin. Een geweldig medicijn tegen die rotkanker. Maar ook het verdrietige weten dat je hier eerst ziek van wordt. 16 chemo’s lang.

Sommige eerste keren heb je liever nooit; die overkomen je.

Daarom heb ik een bucketlist-boek gekregen van dochterlief. Om zelf te kiezen en de wel-leuke-eerste-keren-dingen alvast in te plannen!