Afbeelding
Foto: Eigen foto

Mooi stel

· leestijd 1 minuut Bij de les

Ik kreeg vorige week een appje. Van mijn Atheneum 6 klas. Ze hebben een verrassing voor me. En die willen ze me laten horen tijdens de muziekavond. Of ik wil komen kijken. “En als het niet zou lukken, dan nemen we het wel op hoor.”

Natuurlijk ga ik daar mijn best voor doen. Deze leerlingen ken ik al vanaf de brugklas. Mooi stel, die ik heb zien groeien. Niet alleen in lengte, maar vooral in zelfvertrouwen.

Even dreigt mijn lijf roet in ‘t eten te gooien, want ik krijg de bewuste ochtend een extra operatie. Maar ik wil per sé gaan. Nog wat dizzy van de morfine en narcose schuifel ik ‘s avonds toch aan de arm van manlief de school in.

Even later zit ik op een stoel halverwege een volle zaal en staan zij op het podium. Ze zingen en spelen een zelfgemaakt lied met als titel ‘dankuwel’. Een grappig intro, pakkende bridge en een mooie tekst.

Een lied dat bij me binnenkomt als een warm cadeau. Van een stel pubers die iets kostbaars willen meegeven. Ze zingen dat ik hun lessen altijd begon met een glimlach en ze moed gaf. Ze bedanken me dat ik naast hen stond. En wensen me nu de wind in m’n rug toe. Ik schiet vol terwijl ze daar zo staan te zingen. En ben dankbaar voor m’n werk als docent.

Hun lied galmt nog na in m’n hoofd als ik die volgende ochtend vroeg in ‘t ziekenhuis lig voor mijn volgende chemo.

Oh zeker, ik heb op hen ook gemopperd en heb dingen over het hoofd gezien. Maar dat zij juist déze woorden als herinnering willen laten doorklinken in hun lied voelt bijzonder.

Ik verlang even zo ontzettend terug naar het gezonde normale leven, gewoon tussen mijn leerlingen. Waar je maatschappelijk gezien meer kunt bijdragen dan als je moe, ziek en vechtend tegen ‘t misselijke op bed ligt.

Hun laatste lesdag is geweest. Ik ga ze missen. En ik weet dat na de zomer, als ze uitvliegen, ze de wereld een stukje mooier gaan maken.

Bij mij hebben ze dat deze week zeker al gedaan.