Even tissues nodig
· leestijd 1 minuut Bij de les“Geniet je een beetje van ‘t mooie weer?” vraagt iemand me via de app. Ze bedoelt ‘t goed.
“Genieten?” vraag ik geïrriteerd. En denk: hoe moet ik zes dagen na de chemo ergens van genieten? Ik ben te misselijk om te eten, m’n mond zit vol blaren, ik douch op een douchekruk omdat ik me te beroerd voel om te staan, kom al zes dagen m’n bed niet uit en ik zie m’n dochters steeds stiller worden.
“Ja, genieten van de kleine dingen, die zijn er altijd wel”, appt ze.
En opeens moet ik verschrikkelijk huilen. Want ik zie die leuke, mooie dingen even niet meer. Zelfs geen kleine. Het lijkt of de chemo ook m’n geniet-cellen heeft vernietigd. Ik zag voorheen toch altijd overal de zonnige kant van?
In paniek bel ik een vriendin op. Tien minuten later staat ze naast m’n bed. Met een mega-tissue-box in cadeau-verpakking. “De chemo tast m’n karakter aan”, huil ik zielig. “Welnee”, zegt ze lief, “je bent gewoon ziek. Je staat in de overleefstand, en even niet in de geniet-stand.”
Ze sopt met een tissue m’n tranen uit m’n wimperloze ogen en pakt uit haar tas een doos waterijsjes, ontdoet er één van ’t plastic, en stopt die in m’n mond: “Probeer dit eens, lekker voor je zere keel.”
Ik proef, maar kokhals meteen en schiet in de lach: “Zie je wel, ik geniet ook niet eens meer van ijs”.
Het herstel gaat na elke chemo steeds wat langzamer. De bijwerkingen zijn soms intens. En af en toe wil ik stoppen. Ik heb nu vier keer chemo gehad, steeds om de veertien dagen. Nu komen er nog twaalf; deze gaan wekelijks, in Lelystad. Op de aftel-kalender die m’n dochter maakte kruis ik ze af, één voor één. Tot aan nummer zestien, en dan gaat de vlag uit, eind augustus.
Een paar dagen later leek het of ‘t energiekraantje in m’n lijf weer open ging. De zwarte mist trok op. Wonderbaarlijk hoe sterk een lijf is: Ik kon weer een stuk fietsen en wandelen op het strand.
En het genieten? Dat deed ik driedubbel. Van alles wat ik de dagen ervoor gemist had.
Morgen gaat nummer vijf erin.
