Geslaagd
· leestijd 1 minuut Bij de lesMet een bos pioenrozen staan mijn man en ik voor haar deur. Ze is geslaagd. Zeventien is ze. Ze zit niet bij mij op school. Ik ken haar via iets knulligs: ik verkocht iets via marktplaats, dat ging niet helemaal goed, en toen ik het afleverde raakten we aan de praat. Sindsdien hebben we contact gehouden.
Dat liep zo. Soms bellen we. Of ik ga even langs. Haar ouders zijn drie jaar geleden uit elkaar gegaan. Vader vertrok. En moeder kreeg al snel een vriend. In Italië. De smoorverliefde moeder is vaak weken weg. En zij rooit het dan in haar uppie. Alleen. Die bloemen verdient ze. Dik. Wat is ze trots op haar cijferlijst. En ik op haar. Ze heeft zelf de vlag met haar tas maar opgehangen. Ik hoop dat moeder eraan denkt om haar vanuit Italië te feliciteren.
Ook van mijn eigen leerlingen bekijk ik op de middag van de examenuitslagen de resultaten. Spannend. Bij de namen zie ik hoofden. Deze leerlingen ken ik al járen. Voor hen heb ik een ‘hoera, geslaagd’- kaart gekocht en sla verwoed aan ‘t schrijven. Live-dag-zeggen zit er dit jaar niet in, want de diploma-uitreiking is binnenkort op een dag dat ik chemo krijg. Dus dan maar via een kaartje.
Al schrijvend zie ik hun brugklas-hoofden voor me. Die knul met altijd de beste smoes. Dat meisje met altijd half-bakken werk. De lolbroek. De stille. De opschepper. Hij die zomaar explodeerde. Zij met ouders in de vechtscheiding en daar op school dikke tranen om had. Hij met een moeder die zo ziek was. Hij die te veel blowde. Zij die … Iedereen een verhaal. En wij aan de zijlijn. Coachend. Luisterend. Ik hoop dat we ‘t goed hebben gedaan. Dat ze iets hadden aan wat we zeiden. Of aan die knipoog. Dat we er genoeg voor ze waren. En hen gezien hebben. Dat ze mooie herinneringen hebben gemaakt. En dat ze ons stiekem een beetje missen. Maar ja; dat laatste zullen ze natuurlijk nooit toegeven.
