Een zomers feestje
· leestijd 1 minuut Bij de lesAfgelopen week was er een feest op school. Dresscode: zomer- chique.
Mijn eigen dochter met twee vriendinnen gaat ook, en met drie giechelende meiden in de auto komen we bij school aan. De meiden sluiten aan in de lange rij. Het voorrecht van docent-zijn is dat je zo door kan lopen en op m’n gemakje bekijk ik de prachtig aangeklede jonge mensen.
Lange jurken, strakke rokjes, overhemden, colberts met strikjes, wit met tule, knalrood, bloemetjes en zelfs een bontjas. Haren in de krul en haren met gel. Rode lippen, nagellak, armbandjes, hoedjes, hakken en oorbellen.
Het opgewonden gekwetter verraad dat de meesten het spannend vinden. “Zie ik er wel goed uit?” “Val ik niet teveel op?”
Ik moet denken aan m’n eigen schoolfeest lang geleden. M’n moeder had m’n jurk zelf genaaid. “Wat heb jíj´ nou aan?” was de reactie van één van de populairste meiden. Nadruk op jij. Om door de grond te zakken.
Ik neem me voor om vanavond vooral veel complimentjes uit te delen.
De blaastest aan de deur is hilarisch. Die test moet voorkomen dat er gedonder met alcohol komt. En zodoende staan ook de brugklassers van anderhalve meter hoog hun wangen bol te blazen.
Daarna storten ze zich in het feestgewoel. Twee DJ’s zorgen voor een leuke stemming, schalen met hapjes gaan rond en ik word ingezet bij het drinken.
De organisatie had bedacht dat iedereen zijn eigen beker moest meenemen. Iets met duurzaamheid. Best goed idee. Maar onwijs onhandig: sta je daar te dansen met een beker in je hand!
De onderbouwers hebben keurig een beker meegenomen. Soms zelfs ludiek met een touwtje of kettinkje aan hun riem of nek. Maar de bovenbouwers nemen de moeite niet om een mok mee te nemen. “Waar ga je zo je cola in ophalen dan?”, vraag ik vier leuke zestienjarigen. Ze lachen wat: “dat ziet u zo wel.” En inderdaad; even later houden ze me kartonnen wegwerpbekers voor. “Hoe komen jullie daar nou aan?”, vraag ik. “Oh”, zeggen ze met een stalen gezicht: “uit de personeelskamer gejat.”
“Enneh”, gaan ze verder, “kunt u aan de organisatie doorgeven dat dat gedoe met die bekers volgend jaar anders moet. En dat die schalen met bijzondere hapjes volgend jaar gewoon bitterballen moeten zijn.” “Ja”, vult z’n maat met een grijns aan: “da’s niet zo duurzaam mevrouw, als al die hapjes zo de kliko in moeten.” En weg zijn ze, de hossende menigte in.
Na anderhalf uur heb ik de pap op en taai met een blij gevoel af. Echt leuk; zo’n puberfeestje!
