IJspret
· leestijd 1 minuut Bij de lesEen cadeautje tijdens de eerste lockdown was het mooie warme weer: we konden een voorjaar lang lekker naar buiten zonder jas. Hoe fijn was dat.
En deze lockdown? Net als het humeur even druilerig wordt als het weer, is daar een pak sneeuw, de mooiste bevroren rietkragen, zonsopgangen, een blauwe lucht en een dikke laag ijs. We wonen op één van de mooiste plekken van ons land!
Met man en kinderen schaatsen we naar Harderwijk en terug. Ik geniet van al die lachende monden zonder mondkapje. En alleen m’n aangedane longen en flut-energie verraden de corona nog.
Als we de schaatsen uittrekken, merkt manlief verbaasd op, dat hij zich even in een corona-vrije wereld waande; iets van vroeger was weer terug. Nederland op z’n best.
“Mam, het lijkt wel of iedereen veel vriendelijker is als er sneeuw ligt”, zegt m’n dochter. Met een heel stel pubers spelen ze ijshockey. Ze hebben geen puck en nemen nu de dop van de chocopasta als puck. Die is na een half uur ter ziele en de dop van de pindakaas vliegt nu over het ijs.
Lekker handig die potten de komende tijd zonder deksel op tafel.
Eigenlijk moet er geleerd worden voor een SE maatschappijleer. Maar het ijs is belangrijker. Geef ze eens ongelijk.
Ik heb dan wel geen SE, maar ik moet wel nodig wat in huis doen zo tussen het tijdrovende online lesgeven en schaatsen door. Ik maak chocomelk, doe de was en ruim op. Maar opruimen in een huis met pubers is net als tandenpoetsen terwijl je een koekje eet. Van elke kamer vis ik lege glazen en kopjes, die waren beneden op.
Dan wordt er van buiten geroepen of er nog wat lekkers is.
Met een bord vol koekjes sta ik even later weer buiten. Ik kijk naar het ijs en bedenk dan dat ik gewoon net als die pubers doe vandaag: ik stel uit wat moet.
Snel pak ik m’n schaatsen.
Heerlijk; nog even het ijs op.
