Zwemmen

Tuesday 17 July 2018

Als afsluiting van het schooljaar hebben we een klassenavond gepland.
Het is bij één van de jongens thuis. Hij woont op een boerderij. En daar mogen ze voetballen, op de trampoline, en in het zwembad. We laten patat komen en doen een tof spel. Simpele ingrediënten voor een leuke avond.
Iedereen kon. Maar... dan komt er, drie dagen voor het feest een meisje naar me toe. Ze mag niet. Haar ouders willen niet dat ze gaat zwemmen. Ik spreek met haar af dat ik die middag even langs zal rijden.
Zo zit ik die middag met een bak koffie aan de keukentafel bij het meisje. Beide ouders tegenover me. “Nee, er komt niks van in” zegt vader resoluut. Dochter huilt en vaders gezicht staat op onweer.
Ik vertel over de rest van het feest en dat ze niet hóeft te zwemmen, er is zat te doen. En over afscheid nemen van haar klas, en over haar goede cijfers.
Moeder gaat eerst overstag. En pa volgt na een tijdje.
Maar... niet zwemmen dan. ‘Al die glurende jongens.. “ pa gruwelt ervan.
Ik knik. En moet beloven op dochterlief te passen. Oh, en nu ik er toch ben... ouders kunnen haar wel wegbrengen, maar halen niet. Of ik haar thuis wil brengen.
Welja.
De klassenavond breekt aan. De sfeer zit er in. Het is gezellig, en ik loop het vuur uit mijn sloffen voor dertig pubers, een barbeque met zwarte worsten en een collega die vergeet te komen.
Als ik net even zit zie ik mijn niet-mogen-zwemmende-leerling. Ze heeft natte haren en een badpak aan. “Geleend”, zegt ze. En ze huppelt weer verder. Er is geen jongen die kijkt naar deze magere griet met twee minuscule doperwten.
Ik doe net of ik niks heb gezien en neem nog een hap van mijn zwarte worst.
Ik vraag aan de vrouw des huizes een föhn en sommeer, als het feest bijna klaar is, mijn zwemster om haar haren droog te föhnen.
Na een half uur zet ik een blij kind thuis af.
En ik kan je zeggen... het voelde stiekem best leuk om mee te werken aan haar ongehoorzaamheid.
Ik wens jullie een vakantie toe met veel zwemplezier!!