Op een doordeweekse ochtend stap ik met een lieve vriendin op de fiets. Het stralende weer zorgt voor vakantiegevoel.

Met een triomfantelijk gevoel lopen we het ziekenhuis uit. Na al die maanden zit het erop!

In mijn studententijd was ik een tijdje afwashulp. In een heel duur hotel. Het verdiende voor geen meter maar beter iets dan niets. Als je klaar was moest je uitklokken bij de re..

Klos klos. “Goedemorgen, hoe gaat ‘t vandaag?” Een vriendelijk gezicht achter een mondkapje. “Kom binnen!”

Dit had ik helemaal verkeerd ingeschat. Ik dacht: “prima te doen”. Maar wat viel me dit tegen.

Ik zag haar berichtje op Facebook. Ze vroeg om een nachtje onderdak. Een superleuke foto erbij. Van een stralende veertiger. Dito man. En dochter van 9 en zoon van 10.

Ik zit in de wachtkamer. In het Jansdal. Het loopt behoorlijk uit. Maar de sfeer is gemoedelijk. Naast me én tegenover me zit een vader met een baby. De twee raken in gesprek.

“Mevrouw, wat zet ik op een kaart als je een klasgenootje wilt condoleren?”, appt een leerling me. Tja, wat zijn de juiste woorden?

“Moet je horen!”, zegt mijn schoonzus aan de telefoon. Ze grinnikt en begint meteen te vertellen. Haar dochtertje, een gezellige kleuter van vijf, was wat koortsig.

“Mevrouw, mag er een raam open, het is hier zo warm.” Die zin is afgelopen week in heel wat klassen gehoord. Nee, niet omdat het zo warm was. Het ging om een tik-tok-challenge.