Appeltaart

Tuesday 12 June 2018

Een blonde meid met een knalgeel shirt staat voor mijn bureau. Ze wappert met haar toetsblaadje. Ze heeft een 9,3 nodig om gemiddeld nog een 5 te staan. Maar bovenaan haar volgekliederde blaadje staat een 2,7. Helaas.
Ik kijk op haar cijfer-overzicht. Haar gemiddelde voor mijn vak is een 4,4. Dat wordt afgerond op een 4 op haar rapport.
“Mag ik ‘m overmaken mevrouw?” vraagt ze.
“Waarom haal je dit cijfer?” vraag ik haar. Ze haalt haar schouders op en zegt lachend: “tja, niet echt geleerd”.
Ze heeft wel lef. Niet leren, het hele jaar dikke onvoldoendes halen en dan van mij verwachten dat ik een nieuwe toets maak.
Een 2,7 is wel heel laag. Mijn toetsen gaan niet om snappen, maar om leren. Dikke onvoldoendes komen zelden voor.
“Nee meid, overdoen is geen optie”.
“Als ik nou een lekkere appeltaart bak, dan maakt u van mijn gemiddelde 4,4 een 4,5. Dan sta ik afgerond een 5 op mijn rapport” zegt ze smekend.
Aha, het gaat dus om haar cijfer op haar eindrapport. Spanning of ze over gaat.
Ze druipt teleurgesteld af en gaat zitten.
In de pauze check ik haar cijfers van de andere vakken. En zie dat ze met de 4 voor mijn vak op haar rapport zowiezo blijft zitten. Met een 5 zit er nog een kans op overgaan in.
‘s Avonds thuis vertel ik manlief over de appeltaart en de 2,7. Net als ik uitverteld ben gaat de telefoon. Tot mijn stomme verbazing krijg ik de vader van mijn topscoorder van vandaag aan de lijn. Hij is boos over de 2,7 en vindt dat ik beter onderwijs moet geven en dat zijn dochter recht heeft op een herkansing.
Na 10 minuten is het gesprek klaar. Pff.
“Voortaan toch maar ja zeggen tegen die appeltaart” knipoogt mijn man, “scheelt een hoop gezeur”.