Cultuurschok

dinsdag 16 april 2019

Ik krijg een telefoontje. Of ik morgen twee leerlingen mee naar school wil nemen met de auto. Deze twee, een broer en zus komen nieuw bij ons op school. Hun ouders deden ontwikkelingswerk. Ergens in Afrika. En nu zijn ze deze week in Nederland teruggekomen en moeten ze naar school. Ze waren 1 en 3 toen ze Nederland verlieten.
Ze hebben nog geen fietsen of auto. Vandaar de vraag aan mij.
Deze ochtend sta ik op tijd bij het bewuste adres voor de deur. Ik moet in de auto altijd even schakelen van thuis naar werk: van ontbijt, kinderen in de kleren, lunchpakketjes, gymtassen die zoek zijn en haren vlechten, naar het schoolleven.
Een beetje gedachteloos druk ik op de bel en loop vast terug naar de auto. Twee bedremmelde tieners staan dan op de stoep. Ik wenk ze en krijg een hand.
Ik zie twee aardige kinderen die een veel groter schakelmoment aan het meemaken zijn dan ik.
Van een leven lang in de Afrikaanse rimboe naar een Nederlands dorp.
“Oh nee, wat gaat er allemaal in die hoofden om!” vraag ik me af.
Ze zitten zowat met hun neuzen platgedrukt tegen het raam. Nederlandse huizen met gordijnen, fietsers en brommers, een ambulance die voorbij komt, asfalt, groene velden, grazende koeien die ze nog nooit hebben gezien. Ze vallen van de ene verbazing in de andere.
Ik knoop een gesprek aan over school. Ze vragen honderduit maar blijven verbaasd naar buiten kijken. Wat een cultuurshock. 
Als we bij school aankomen zie ik twee strakke gezichten. Oh wat zijn ze gespannen. Een nieuw leven ligt binnen handbereik. Het afscheid van Afrika vers in het geheugen. Wat een enorme sprong in het diepe.
Ik neem ze mee naar binnen. Ze hangen wat om me heen. Ik zet ze bij de conciërge neer. Mijn les begint dus ik laat ze daar. Samen met een dosis medelijden.
Om 15.15 uur stappen ze weer bij mij achterin.
Ze zijn allebei stil. Dan zegt de jongen: “Wat hebben jullie veel. Zo veel”.
Ik vraag hem waar hij op doelt. Dan zegt hij ferm: “Alles! Alles hier is mooi en schoon en veel!”
Duidelijke taal die mij weer stil zet bij onze overvloed.