“Mijn oma ligt op de IC. En opa heeft nu ook corona. Maar die is thuis.” Ze had me gevraagd of ik na de les nog even met haar kon videobellen. Zodoende kunnen we samen even praten. Ze ratelt aan één stuk door. Hoe haar oma bijna geen lucht meer kreeg. Dat de ambulance kwam. Hoe vriendelijk de mensen van de ambulance waren..

Tien voor half 10. Ik zit er klaar voor. Over een paar minuten is mijn eerste klas online. Ik ben er gewoon een beetje zenuwachtig van. De eerste week gaven we huiswerk op en begeleidden we de leerlingen via mail of telefoon. Maar dat bleek niet te werken. Dus de tweede week gaan de lessen via Microsoft Teams. Dan krijg je de hele klas gewoon, hup, op je scherm..

We krijgen een bemoedigende mail van onze directeur: “Met elkaar zorgen we ervoor dat het onderwijs zo goed mogelijk doorgang vindt.” En daar gaan we voor. Maar wat viel die opdracht me tegen zeg. Waar ik normaal mijn schouders er meteen wel onder zet, kwam alles nu warrig op gang. Mijn echtgenoot ging thuiswerken en liep luid bellend door het huis..

Afgelopen vrijdag stond ik verbaasd in de gymzaal van onze school. Dertig zwetende puberlijven staan te volleyballen. Het lesuur ervoor ook. Met dezelfde ballen. Met zestig handjes per les, zonder anderhalve meter afstand. Een high five bij een doelpunt. En dat terwijl de hockey en voetbal van mijn kinderen op de sportclub niet meer door mag gaan. Buiten..

Ze krijgen het gratis. In Schotland. Alle vrouwen kunnen gratis menstruatie- producten krijgen. Dat heeft het parlement daar bepaald. Om menstruatiearmoede aan te pakken. Ja, dat woord bestaat echt. Want meisjes gebruiken wc-papier, kranten of een sok. En blijven soms thuis van school. Omdat ze geen geld hebben voor maandverband..

“Mevrouw, ik heb een gummetje in mijn neus!!” Ik denk eerst dat het een grapje is, maar dan kijk ik in een paar paniekerige blauwe ogen. Een meisje uit de tweede staat voor m’n neus. Ik wil haar vragen hoe ze in vredesnaam een gummetje in haar neus krijgt, maar ik weet uit ervaring dat dat een stomme vraag is op dit moment..

Een hele nacht opblijven voor het goede doel. “Of ik mee wilde doen”. “Ja, alle derde klassers lieten zich sponsoren voor de lesnacht en zo worden kinderen geholpen in een ver-weg-land. Dan kunnen zij daar ook naar school”. Ik zou dan een paar workshops moeten geven. Om ze wakker te houden. Ik zei ja..

Het is me dit jaar nog steeds helemaal niet gelukt. Die namen. Ongeveer tweehonderd zijn het er. Tweehonderd leerlingen in één week die voor m’n neus zitten. Ik streef ernaar om binnen drie weken al die namen te kennen. Handige plattegrondjes met kleurenfoto’s helpen enorm. Maar dit jaar ken ik de namen nog steeds niet helemaal..

Ik zit een middagje in het zwembad op de Eemhof. Het is hier warm. Niemand bekommert zich hier over storm of corona. Iedereen plast en spuugt gezellig in hetzelfde water. Ik ben niet zo’n zwemmer en zit wat schoolmail te beantwoorden. De eerste mail is van een leerling. Of ik wat kan doen aan de docent Engels, want zij kan niet uitleggen. Ik grinnik..

Ik mis geld uit mijn portemonnee. Een briefje van vijftig. Natuurlijk had ik niet zo dom moeten zijn om mijn tas zo onder het bord te laten slingeren. Maar ja, ik kan dat ding toch ook niet steeds meeslepen en loop tijdens de les het lokaal wel eens uit naar groepjes werkende leerlingen op de gang. Jak, wat vervelend. Ik weet zeker dat het er nog in zat vanmorgen..

Ik loop over de gang om iets op te halen. Onderweg gluur ik wat lokalen in. Bij een van de lokalen zie ik haar zitten. Net als de rest van haar klas zit ze verdiept in een boek. Alleen vraag ik me bij haar af in hoeverre haar gedachten bij dat boek kunnen zijn. Schijnbare bewonderenswaardige concentratie. Want haar moeder slaapt..

Het is bijna het einde van het eerste uur als een paar brugklassers hard op het raam van m’n lokaal kloppen. Ze wenken me en gebaren dat ik snel moet komen. Ze wijzen richting fietsenstalling. Ik schrik, gris mijn jas van de haak en ren naar buiten. Zou er één gevallen zijn? Dat ik moet komen, zo tijdens een les, betekent vast dat het om iets naars gaat..

“Mevrouw, moet u horen.” Ik luister, het is pauze. “Ouders zijn echt zo stom, zij snappen nooit wat.” Ik kijk haar vragend aan, en ze gaat verder: “Als verrassing heeft mijn moeder mijn slaapkamer een make-over gegeven. Ze heeft alles lichtblauw met lichtgroen geverfd en alles van de muren afgehaald. Echt! Mijn foto’s, posters, briefjes..