Rode nagels
· leestijd 1 minuut AlgemeenEen gezellige tweede klas komt binnen. Een paar wat stille jongens, en een heel stel kwakende bijdehante meiden. De meiden hebben overal commentaar op. En gevatte opmerkingen vliegen over en weer.
Dan gaan ze toch lekker aan de slag. Ze werken op hun iPad en ik loop rond. Op een gegeven moment vallen me knalrode nagels op. De meiden op de voorste rij hebben ze allemaal rood. En dan zie ik dat de rij erachter ook knalrode nagels heeft. Ik neurie “vandaag is rood....” Een heel stel meiden kijkt op en lachen naar me. “Leuk hè, mevrouw, allemaal rode nagels.” “Afgesproken met z’n allen”, zegt een ander. En inderdaad; ik zie het om me heen.
“Wat leuk zeg, dat jullie zoiets doen”, zeg ik; “saamhorigheidsgevoel. Dat jullie de moeite nemen om zoiets af te spreken en het ook nog doen.”
Ze gaan weer aan het werk en gaan wat later uitgelaten en lachend de deur uit. Het is pauze.
Twee jongens treuzelen. Ze blijven bij m’n bureau hangen. “Is er wat?”, vraag ik. “Ja”, zegt één van de twee: “over wat u net zei, het gaat niet om die saamhorigheid. Die nagels. Ze doen het expres.”
Ik begrijp het niet en kijk ze verbaasd aan.
“Ze spreken elke dag wat anders af. Vandaag rode nagels, de andere keer haren in de staart of juist los. Maar ze sluiten Daniek dan buiten.”
De andere jongen gaat verder: “ze vertellen Daniek niks. Dus zij weet er als enige niks van. Of zoals vandaag: dan zeggen ze tegen haar dat ze allemaal blauwe nagels doen. En dan doen ze stiekem allemaal rood.” “Of met gym allemaal een lange broek en dan is zij de enige met een korte.” “Of ze spreken af voor een ijsje en dan komen ze niet en is Daniek daar alleen.”
Ik bedank de jongens. Goed dat ze het vertelden.
Ik kook van binnen. Rotmeiden.
Hier moet een einde aan komen. Arm kind. Vanmiddag meteen actie ondernemen. Wacht maar: dat rood komt niet alleen op die nagels, maar ook op hun wangen. Van gêne en dikke schaamte.
