En dan nu?
· leestijd 1 minuut Bij de les“Wat zie je er goed uit!” “Oh zie ik daar weer wenkbrauwen?” “Fijn hè, dat alles achter de rug is!”. Wat een lieve opmerkingen. Voor ‘t oog ben ik weer klaar om de draad op te pakken.
Vorig jaar om deze tijd was er nog niks aan de hand. Het kinderfeestje van de jongste uitgebreid gevierd; net lootjes getrokken voor Sinterklaas, oudergesprekken met m’n mentorklas gepland en een volle agenda op school. Holderdebolder wat een heerlijk bestaan.
Tot opeens, bijna een jaar geleden nu, de arts me wenkte. En de misselijkmakende woorden uitsprak.
De cadans van wekelijks naar het ziekenhuis begon: opereren, bestralen, chemo.
En nu is dat klaar. Dankbaar dat ik leef. Blij om weer plannen te maken. Elke dag een stap vooruit.
Maar de realiteit is anders. Ik worstel met mezelf. Om wat er kapot is gegaan. Om geluid dat te veel is en tranen die veel te snel komen. Om de ongelofelijke moeheid. De zere borst, pijnlijke gewrichten, onzekerheid, gevoelloze vingers en de hoofdpijn.
Ik trek niet zomaar een laatje in m’n hoofd open en prop het daar in om het een plekje te geven. Die laatjes puilen uit en willen niet dicht.
Ook al is borstkanker versierd met roze strikken; het leven is ingrijpend veranderd. Voor m’n geliefden jaag ik braaf de kankerspoken uit m’n hoofd. En denk aan wat er wel goed ging, wat weg is en erger had gekund. Dat er mensen aan dood gaan, maar dat ík goede prognoses heb. En dat de binnenkant van buiten niet te zien is. En daar dus niet over wil zeuren.
Maar het lukt niet zo goed.
“Wil je wat hulp? Wil je een oncologie verpleegkundige die thuis een paar keer komt praten?”, vragen ze vanuit het ziekenhuis. Ik denk “dat kan ik toch prima zelf”. Maar besef dat de kanker nog niet uit m’n hoofd is, en ik moet leren dealen met een ‘gehavend lijf”. Dus fluister: “doe maar”.
Want wat vandaag niet lukt, lukt later vást. Daar gaan we voor!
