Heimwee
· leestijd 1 minuut Bij de les“Als ik hier thuis in de krant zit te kijken. Dan loopt zij daar ergens, ver weg over straat. Terwijl ik hier de was sta te strijken, weet ik dat zij daar naar het strand toe gaat. En ik hoor in gedachten haar vrolijke lach. Ze stapt in een tuk-tuk, ze surft op de golven, zit op een terras, aan het eind van de dag. De zon in haar ogen, de wind in haar haar. De toekomst is nu, en zij is er klaar voor.
Ze is wijs, ze is verstandig. Soms nog wat onhandig. Ik vraag je, als je haar ziet lopen; let op haar. Hou een oogje in het zeil. Als ze ‘s avonds op stap is. Alleen over straat gaat, en er is niemand bij.
Ik weet dat ze niet voor altijd mijn kleine meid zal zijn. Maar ik wist niet dat ik haar soms opeens zó kwijt zou zijn. Achttien jaar is een behoorlijke dame, maar dat ik haar droeg, lijkt echt nog maar pas. En ik moet misschien niet zeuren, maar d’r kan zoveel gebeuren. Dus let op haar.
En zoekt ze soms de rand op, want ik weet, dat is het leven… Laat d’r dan, heel even. Maar duw haar dan onmiddellijk de goeie kant op. Let gewoon, een klein beetje, let op haar”.
Ze is op reis, onze ondernemende dochter. We genieten van haar verhalen op afstand. Dat ze op kamers zou gaan weet ik wel. Met de was en haar gezelligheid in het weekend nog thuis. Maar nu zit ze in haar uppie in Azië.
En hoe leuk ‘t ook is, ik blijk niet zo’n goeie loslater te zijn.
Afgelopen week zei een moeder aan ‘t eind van een pittig oudergesprek: “bedankt voor alle tijd die u steekt in m’n dochter.” Haar kind zit niet lekker in d’r vel en in de pauzes lopen we samen regelmatig een rondje en praten veel.
In de hoop dat een ander een beetje mee-oplet, als pubers onder onze vleugels uitkruipen. Een lief woord, een compliment, een zetje, een knipoog en wat levenservaring dat uitgedruppeld wordt in een FOMO-puberbrein. Dat helpt groeien én loslaten.
Vandaag heb ik geen zin in schoolpubers, maar wil het liefst aan m’n eigen kind snuffelen, bij haar in bed kruipen, samen thee drinken en zelfs haar troep opruimen.
“Dat hoort erbij”, riep een vriendin laatst. Ja, dat weet ik ook wel. Maar vandaag heb ik gewoon heimwee. Morgen laat ik wel weer los. Of iets dat erop lijkt.
