Zeewoldense Marjolein verlaat loodzware Kamp van Koningsbrugge

ZEEWOLDE – Marjolein Keijzer is een van de vijftien deelnemers aan het tv-programma Kamp van Koningsbrugge, waarin zij een ingekorte versie van het opleidingstraject voor de Korps Commando Troepen volgen. De 43-jarige triatleet en moeder van twee kinderen, ging er vol goede moed in, zonder precies te weten wat haar te wachten stond. Na ruim twee dagen tot het uiterste te zijn gegaan, zagen we in de derde aflevering van seizoen 4, die maandag 12 februari op NPO1 te zien was, dat Marjolein haar fysieke grens had bereikt en besloot om te stoppen.

In Kamp van Koningsbrugge ondergaan vijftien gewone burgers acht dagen lang de loodzware Special Forces training. Voor dit seizoen reisden de deelnemers af naar het Engelse Dartmoor, de bakermat van de commando’s. Een ruig gebied dat bekend staat om extreme weersomstandigheden. Hier worden de rekruten flink onder handen genomen door ervaren specialisten.

Al voordat ze in het basiskamp terechtkwamen, werden de deelnemers blootgesteld aan een ongekend veeleisende training. Van tijgeren over het strand, het (natte) pak uittrekken, binnen enkele minuten het water in duiken, kopje onder gaan, terug naar het strand komen en het (natte) pak weer aantrekken, urenlang lopen met zware bepakking, een gat graven, tot aan de mudbeasting, en ware uitputtingsslag waarin ze in een dikke laag stinkende modder diverse opdrachten moesten uitvoeren. Dit alles in hoog tempo, met zo weinig mogelijk rustmomenten en voeding.

(Tekst loopt door onder de foto)

Foto: Roger Neve

Na anderhalve dag van intense inspanning bereikte Marjolein, als oudste, de kleinste en de lichtste van alle deelnemers, met nog dertien anderen, het basiskamp. Tijd om bij te komen was er niet, want direct volgde een nieuwe uitdaging: ‘carry the load’, waarbij de deelnemers in tempo achter een viertonner aan moesten lopen, terwijl in totaal 900 kilo aan zware en onhandige attributen uit de wagen werd gegooid die zij moesten meedragen tijdens hun mars. Zonder te weten hoe lang dit zou duren. Aansluitend konden ze, inmiddels vier uur later, linea recta door naar de navigatieopdracht; op kompas in het pikkedonker in één rechte lijn, dat niet meeviel over het ruige terrein, naar het eindpunt en weer terug.

Na krap een uur slaap moest iedereen weer in rap tempo klaar staan, in nog steeds hetzelfde natte pak met de natte zware schoenen. Marjolein was volledig uitgeput. Ze had hulp nodig bij het omhangen van haar tas en zelfs bij het toiletteren. Hierdoor was niet alleen zij te laat bij het opstellen, maar hield ze de hele groep op. Dit voelde niet goed voor haar. Marjolein gaf aan dat het haar beter lijkt te stoppen omdat ze geen last wil zijn voor de groep. Ze leverde haar batch in. Hiermee hield voor haar het avontuur op…

Marjolein baalde zichtbaar dat zij haar fysieke grens had bereikt. “De reden dat ik stopte was omdat ik geen kracht meer had en ik echt onderdeed, qua kracht, ten opzichte van die sterke mannen, veelal topsporters”, vertelt ze. “Ik wilde geen last zijn voor de andere deelnemers die het zelf ook super zwaar hadden. De rugzak woog inmiddels minstens dertig kilo en deze kreeg ik de ochtend toen ik stopte, niet meer zelf op mijn rug. Ik moest dus continu om hulp vragen. Als ik door was gegaan dan was het de prestatie van de groep geweest en niet van mij zelf, dat voelde niet eerlijk. Verder was ik uiteraard extreem vermoeid en leeg, wat de beslissing makkelijker maakte.”

Op de vraag van Jeroen van Koningsbrugge of het was wat ze ervan had verwacht, antwoordde Marjolein: “Nee, het is véél meer dan wat je tevoren denkt. Omdat het echt 24 uur doorgaat. Er is geen moment dat je even ‘uit’ kunt staan. Het gaat in zo’n rap tempo en is zo fysiek belastend, dat is echt ongekend.” Ondanks dat kan Marjolein andere enthousiastelingen zeker aanraden om mee te doen. “Het was enorm gaaf. Hoe zwaar het ook was, van elke opdracht heb ik echt genoten. Ik ben trots op wat ik heb mogen bereiken, want op televisie is lang niet alles te zien. Het avontuur was fantastisch en ik denk dat het heel zichtbaar was dat voor mij de grens bereikt was.”