AMVZ Proms: sprankelend, als vanouds

ZEEWOLDE — Er werd reikhalzend naar uitgekeken, zowel door musici als publiek: het traditionele ‘Proms’-concert van de Algemene Muziekvereniging Zeewolde (AMVZ) ter gelegenheid van Koningsdag. Drie jaar lang werd voorzichtig in die richting gerepeteerd, twee koningsdagen achtereen mocht het niet doorgaan. Hoe bevrijdend was dit moment, dinsdag 26 april, Theater ‘The Lux’, 20.00 uur. Eindelijk! Ze gingen er eens goed voor zitten, een dikke dertig man/vrouw sterk.

Ietwat nerveus waren de leden van ‘ons’ fanfareorkest wel, om verschillende redenen. Allereerst was er natuurlijk onregelmatig gerepeteerd, zowel qua tijd als bezetting. Daarnaast betekent een tijd lang stilliggen voor een vereniging als de AMVZ dat er weinig tot geen aanwas te boeken valt, verder speelden ziekmeldingen en hier en daar een opzegging een rol, kortom: ‘op volle sterkte’ was de AMVZ niet, deze avond. Een andere factor van belang was het feit dat er recent een dirigentenwissel had plaatsgevonden. Een aantal maanden werd al, zij het onregelmatig, gerepeteerd met dirigent Marten Miedema, een festival in Emmeloord vormde een goede opmaat, maar een ‘echt’ optreden met hem had nog niet kunnen plaatsvinden. Zo bezien ging Zeewolde dus een debuutconcert meemaken. “Een première!”, volgens presentatrice Tamara. Hoe zou dat aflopen?

Al bij de eerste tonen was er het feest der herkenning: dát waren de zoetgevooisde koperklanken van weleer, zó klonk dat orkest! Na een pittige ‘Toccata’ als binnenkomer volgden twee composities uit Australië, waarbij vooral de herdenkingsmuziek rond ‘Black Saturday’, de dag van de desastreuze bosbrand op 7 februari 2009, grote indruk maakte. De felle en af en toe sinistere muziek begeleidde indringende beelden van die ramp, en bij die combinatie hield het publiek af en toe hoorbaar de adem in. Meteen werd duidelijk dat dit orkest beschikt over een formidabele slagwerksectie die het orkest draagt en ‘meeneemt’. Twee man/vrouw sterk, spatgelijk, met een scherp oor voor de juiste balans met de blazers, en nog inventief ook: een bekken óp een slagvel van een pauk werd afgemeten bespeeld, terwijl met de paukpedalen glissandi werden uitgevoerd. Heel naargeestig, tegen de sirene-geluiden in… Goed bedacht, perfect uitgevoerd.

Traditiegetrouw was er ook een gastoptreden, ditmaal van ‘Linda Pelser and Friends’. Jazzzangeres Linda was naar eigen zeggen “snipverkouden” en verontschuldigde zich daarvoor, maar liet zich er beslist niet door van de wijs brengen. Haar stem kleurde donkerbruin in jazz-evergreens als ‘I’m feeling good’ (Nina Simone, 1965) en ‘Fly me to the Moon’ (Frank Sinatra, 1964), daarbij begeleid door haar vier ‘friends’ op gitaar, contrabas, piano en drums. Verkouden of niet, swingen deed het!

Richting het slot van de avond kreeg het publiek een eigen aandeel in het feest. Tijdens een instrumentale versie van Wim Sonnevelds ‘Het Dorp’ draaide dirigent Marten Miedema zich om en kreeg de aanwezigen zowaar aan het zingen: “En langs het tuinpad van mijn vader…” Een vleugje nostalgie doet het altijd. Het ‘echte’ slot, een hit van ‘Simply Red’ door orkest en Jazzkwintet waarbij The Lux zelfs even dansvloer werd, bleek vervolgens toch niet het echte slot te zijn. Spreekstalmeesteres Tamara merkte terecht op dat het een ietwat wrang gevoel gaf “dat wij hier een fijn feest kunnen vieren terwijl elders in de wereld verschrikkelijke dingen gebeuren.” Ze doelde uiteraard op de gebeurtenissen in Oekraïne. Ze vroeg de aanwezigen te gaan staan, waarna dat prachtige Oekraïense volkslied werd gespeeld, met die onmiskenbare Slavische sentimenten en Oost-Europese gloed. Heel indrukwekkend. Het slotapplaus werd zo een dik verdiende staande ovatie die dankbaar in ontvangst werd genomen. Dirigent Miedema had een gedenkwaardig debuut met deze opleving van een Zeewolder traditie. Dat het zo mag blijven.