De allerlaatste Schoppen Troef...

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: dit is mijn allerlaatste Schoppen Troef. Het besluit hiertoe is niet in een opwelling genomen, na 25 jaar is het gewoon mooi geweest en wat mij betreft tijd voor iets anders. 

Wat je dan hoort te zeggen is dat de tijd voorbijgevlogen is. En dat is ook zo! Ik weet nog dat ik in 1996 de eerste aflevering schreef. Het was een soort terugblik op Kerst van 1995. De toenmalige hoofdredacteur van de Zeewolder Krant, Gerald Bruins, vroeg mij of ik iets zag in een wekelijkse column. Het was de bedoeling om het wel en wee van Zeewolde te beschrijven met een prikkelende ondertoon. En dat heb ik gedaan… Aan onderwerpen was nooit gebrek. Zeewolde is weliswaar geen Almelo, maar ook hier is altijd wat te doen… Heel vaak kreeg ik prachtige voorzetten die ik er wel in moest koppen, om in voetbaltermen te blijven. Zo herinner ik me dat ik een keer schreef over burgemeester Geke Faber en Martin Etman van de toen nog actiegroep Leefbaar Zeewolde. De twee waren het totaal met elkaar oneens en lieten dat ook blijken. Na de verkiezingen van 1998 vertrok Faber als staatssecretaris naar Den Haag. Etman was voorman van de opeens grootste partij van Zeewolde en werd wethouder. Een tijdje later stonden de twee opnieuw tegenover elkaar. Faber moest in haar hoedanigheid van staatssecretaris Etmans vroegere standpunt verdedigen en Etman als vertegenwoordiger van de gemeente Zeewolde dat van Faber. Een geweldig onderwerp natuurlijk! Zo zijn er in de loop der jaren vele voorbijgekomen. Op een gegeven moment ging de Zeewolder Krant op in Zeewolde Actueel. Omroep Flevoland meldde toen nog op haar teletekstpagina dat Zeewolde Actueel voortaan de Gemeentepagina én Schoppen Troef zou publiceren. Jammer dat ik er geen screenshot van gemaakt heb (zo ijdel ben ik dan ook wel…). Wie ook meeging was Erik Wallenburg. Erik zorgde iedere week voor een tekening. Elke vrijdagavond belde hij, ik weet niet anders en mijn thuisfront al evenmin. “He’j al wat?”, begon hij het gesprek steevast, waarna we met elkaar de week doornamen. Het laatste jaar was het wel erg veel corona. Het heeft het besluit te stoppen niet bespoedigd, maar ik vond het wel jammer dat je mensen veel minder vaak tegenkwam en items te veel voor de hand liggend werden. Als ik op zondagavond maar ‘iets’ had, want dan ging ik er altijd voor zitten…

Ik heb mij nooit geremd gevoeld over iets te schrijven. Als er iemand was overleden die iedereen kende en waar ik mee te maken had gehad, was Schoppen Troef voor mij dé aangewezen plek. Ik noemde Martin Etman al, maar namen van Cees Meijer, Joop Poelhekke, Nelleke van Kleef en afgelopen voorjaar nog Harry Jaspers Focks schieten me eveneens spontaan te binnen. Ik hoefde in die gevallen nooit naar woorden te zoeken. De herinneringen gingen voor mij uit… Ik moet het in het vervolg zonder dat podium doen. Misschien komen er wel momenten dat ik er spijt van krijg… Ach, ik ga de krant niet verlaten, ik blijf over Zeewolde schrijven. Ik wil de lezers bedanken, zonder hen en hun reacties had ik het nooit zolang volgehouden. Ik zal de ingezonden brieven bijvoorbeeld missen… Die zorgden in ieder geval voor reuring en gespreksstof. Ik ben nooit bewust op iemand tenen gaan staan, maar soms waren ze gewoon moeilijk te ontwijken… Het laatste jaar was dat laatste met die anderhalvemetersamenleving trouwens niet eens mogelijk. Gaat het toch weer over Covid… Laat ik daarom actueel en in stijl afsluiten. 25 jaar was Schoppen Troef voor mij en veel lezers vaste prik. Het wordt tijd voor een andere prik!