‘Juf’ Marijtje neemt na bijna 32 jaar afscheid van kinderopvang
· leestijd 1 minuut AlgemeenZEEWOLDE — Woensdag 31 maart is officieel haar laatste werkdag op Peuterspeelzaal ‘De Harlekijn’, en dan valt het doek. Juf Marijtje is dan bijna 32 jaar werkzaam geweest in de kinderopvang. Ze maakte het allemaal mee, vanaf het moment dat het fenomeen ‘peuterspeelzaal’ eigenlijk nog in de kinderschoenen stond, tot wat kinderopvang in de ruime zin van het woord vandaag de dag betekent. Door de wol geverfd en doorkneed in het vak, zou je kunnen zeggen. “En altijd met evenveel plezier gedaan, hoor!”, lacht ze.
Marijtje Kobes – Kamer kwam in 1989 met man en kinderen vanuit Ede naar Zeewolde. Al vanaf het moment dat ze voor de keuze voor een opleiding stond wilde ze iets met kinderen gaan doen. “Maar voor wat ik precies wilde, daar bestond toen geen opleiding voor. Kinder- en Jeugdzorg, dat leek me niet echt wat. Kleuterleidster dan, stelde mijn moeder voor. Maar nee, mijn passie lag van meet af aan bij de leeftijdsgroep van twee tot vier jaar. De peuters, dus.” In 1989 kreeg ze de kans om als vrijwilliger bij een peuterspeelzaal aan de slag te gaan, en dat was de start van een ‘carrière’ langs een aantal locaties voor kinderopvang, inclusief de op een bepaald moment noodzakelijke professionalisering. “Er kwam stilaan beroepsbegeleiding en opleiding voor dit vak op gang, en daaraan heb ik natuurlijk meegedaan.”
Uit het hoofd noemt ze een aantal karakteristieke namen die veel ouders en opvoeders in Zeewolde bekend in de oren zullen klinken: De Klodderpot, Het Kwetternest, Roezemoes, en nu dan De Harlekijn. “Ja, het werd echt een ‘baan’ toen een nieuwe speelzaal werd geopend, en dat werd dus ‘Het Kwetternest’. Ik solliciteerde, en werd aangenomen als leidster. Ruim 15 jaar daar gewerkt, en toen kwam de Polderwijk. Ik mee, want ik hou wel van afwisseling en uitdaging. Helpen iets nieuws opzetten, dat ligt me wel. En zo werd het uiteindelijk ‘De Harlekijn’, nu ook al weer een jaar of tien. Ja, terugkijkend is het een hele tijd, hè?”
Heeft haar afscheid te maken met het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd? “Nou, dat net niet, maar veel scheelt het niet. Nee, eigenlijk zou ik, om nog even door te kunnen, weer een aanvullende opleiding moeten oppakken, en dat trekt me nu niet meer zo. Het leek dus een goed moment om te stoppen, en nu die beslissing genomen is heb ik er vrede mee.” Door de coronacrisis zijn de mogelijkheden om een groots afscheid te organiseren natuurlijk beperkt, maar de collega’s zullen het zeker niet onopgemerkt voorbij laten gaan. “Ja, er broeit iets. Ik ga het wel zien. Leuk!”
