Engel op klompen
· leestijd 1 minuut Bij de lesKlos klos. “Goedemorgen, hoe gaat ‘t vandaag?” Een vriendelijk gezicht achter een mondkapje. “Kom binnen!”
Geen boerin op klompen, maar een verpleegkundige. Goudkleurige klompen. Ik had er al eens op gegoocheld en er is een heuse site voor ‘medische klompen’. Deze klompen ‘maken het urenlang staan en lopen comfortabel’ zo lees ik. Ja, ja.
“Hoe heeft je gezin het gehad in Frankrijk?”, vraagt er één met gebloemde klompen. Ze houden m’n wel en wee bij in hun logboek. “Hoe is het met je kapotte nagels? En het spugen?”
Voorzichtig maar doelbewust prikt degene met de gouden klompen de naald in het kastje op m’n borst. Liefdevol legt ze haar hand op m’n schouder. Ze weet hoe rot ik het vind om de chemo erin te laten komen; “je bent dapper”, zegt ze bemoedigend.
Klos klos. Af en aan lopen ze. Zestien chemo-stoelen. Bijna allemaal vol. Infusen die piepen. Hup nieuwe zak eraan. Vriendelijk woordje voor iedereen. Een spugende patiënt. Eentje die wit wegtrekt. Tranen bij een nieuwe. En een naald die er niet in wil. “Heb je wel lunchpauze?”, vroeg ik een keer. Ze schudt lachend van nee. En zie haar met een hap in de mond voorbij klossen. Zitten is er niet bij.
M’n vriendin die mee is en ik krijgen een kop soep. En een smoothie. “Want dat is goed voor de eiwitten.”
Ik laat m’n stoel achterover zakken. En lig wat te suffen. Eentje met witte klompen legt zachtjes een deken over me heen “ga maar even slapen hoor”.
Na twee en half uur is ‘t weer klaar. Voorzichtig haalt ze de naald eruit en plakt ‘t af. “Zet ‘m op komende week.” En daar klost ze naar de volgende.
Als we Lelystad uit rijden weet ik ‘t opeens. Dit zijn niet zomaar verpleegkundigen.
Dit zijn engelen op klompen!
