Leerling kwijt
· leestijd 1 minuut Bij de les“Moet je horen!”, zegt mijn schoonzus aan de telefoon. Ze grinnikt en begint meteen te vertellen. Haar dochtertje, een gezellige kleuter van vijf, was wat koortsig. Dus die bleef een dagje thuis. Wel jammer, want haar klas ging die ochtend met juf en klassenmoeder naar de kinderboerderij. Schoonzus belt ‘s morgens vroeg de directeur om dochterlief af te melden. En hij zou ‘t doorgeven aan de juf.
Ze vertelt lachend verder dat om kwart voor 12 haar telefoon gaat. De juf. Behoorlijk in paniek. Ze zijn dochterlief kwijt. Al een tijd. Dat ze overal gezocht hebben. Dat ze zich zo schaamt. En dat ze waarschijnlijk al een tijdje zoek is, want ze is al even niet gezien. En juf vraagt, struikelend over haar woorden, of ze alsjeblieft zo snel mogelijk kan komen.
Ik schiet in de lach, maar heb ook vreselijk veel medelijden met de juf. “En toen?”, vraag ik. “Nou”, zegt m’n schoonzus, “toen heb ik uitgelegd dat ze gewoon thuis is, ziek, en keurig afgemeld.”
Juf heeft in de wirwar van kleuterlijfjes niet door gehad dat ze niet mee is vertrokken. De directeur was ‘t vergeten door te geven. En bij het verzamelen voor de terugweg ging juf tellen. En toen ontbrak er één. Alleen was die nooit mee gegaan.
Oeps.
“Heb jij ooit zo’n blunder op school gemaakt?”, vraagt ze dan aan mij. “Nou”, antwoord ik na even denken, “vorig jaar had ik een leerling die slechthorend was. Daarvoor krijg je dan als docent een microfoontje om je nek. En die versterkt jouw stem in zijn oor. Toen de klas even aan ‘t werk was, ging ik naar de wc, met die microfoon om. Toen ik terug kwam zei de jongen hardop dat ik ‘m op de wc wel uit mocht zetten. Hilariteit in de klas natuurlijk.”
Die blunder valt reuze mee. Een leerling kwijtraken hoort echt op nummer 1 van m’n nachtmerries.
Arme juf.
