Ik geloof in jou
· leestijd 1 minuut Bij de lesVanaf oudjaarsdag ben ik af en toe weer even buiten. Dan loop ik een rondje. Blij dat dat weer kan, maar m’n uithoudingsvermogen is nog bar slecht. Ik kan tot aan de vijver. Daar rust ik uit. En terwijl ik over de reling hang om zogenaamd twee zwanen te bestuderen, komen er twee vrouwen op ‘t bankje zitten.
Ik luister gezellig hun gesprek af.
“Wat heb ik daar geen zin in zeg, dat hele thuisonderwijs.”
“Hoezo, jij wilde toch kinderen.”
“Wat een stomme opmerking.”
“Waarom?”
“Nou, ik ging er van uit dat ze van hun 4e tot hun in elk geval hun 16e overdag onder de pannen zijn.”
“Ja, en nu dat even niet zo is, mopper je de hele boel bij elkaar. Denk je dat je kinderen dat leuk vinden om te horen?”
Ze kijkt even mokkend voor zich uit.
“Ach, meid, ik snap je wel. Het is gewoon gedoe. Jij twee dagen thuiswerken, je kinderen thuis en manlief bellend door het huis, jij als koffie- en limonade-serveerster en geen moment voor jezelf.”
Ze knikt.
“Mag ik je advies geven?”
Ze knikt weer.
“Pak een groot vel papier. Schrijf een dagindeling op. Zo laat opstaan. Zo laat ieder achter een pc of laptop. Zet erbij wie waar zit. Twee keer per dag naar buiten. Twee keer per dag een blok voor social media en spelletjes. Alleen dan. Jij ook.”
“En wees geduldig. Maak er wat fijns van. Kop thee erbij. Je bent geen onderwijzer, geen docent. Dat is een vak. Dat je je dat niet snel eigen maakt, is logisch. Maar je bent wel ouder. En dat doe je al jaren. Ik geloof in je!”
Hun gesprek gaat nog even door. Ik wandel weer terug. Vooral dat “ik geloof in je” raakte me. Hoe fijn als iemand dát tegen je zegt!
Dus, beste thuisonderwijs-ouders: ik geloof in je! We kunnen dit.
En zeg dit deze week ook eens tegen je kind; klein of puber. Want ook zij missen hun vrienden, hun school, het spelen of het chillen: “Lief kind van me, ik weet dat ‘t lastig is, maar jij kunt dit. Ik geloof in je!”
