Juffendag
· leestijd 1 minuut Bij de lesDerde uur. Dinsdagochtend. Met een hoop herrie komt mijn klas binnen. Twintig meiden en acht jongens. Een creatief en enthousiast stel.
“Mevrouw, u moet het gewoon over u heen laten komen, gaat u maar zitten.” Ik zie ballonnen, slingers, servetten en bordjes.
En jakkie, een bus confetti vliegt open. “Wie is er jarig?”, vraag ik. “U!!” roepen ze, “het is internationale juffendag.” “Ja”, gaat een ander door, “je mag die dag een docent naar keuze kiezen en die in het zonnetje zetten.” Ik voel me vereerd.
“Maar....”, sputter ik tegen, “ik moet met jullie een toets afnemen, toch?”
“Welnee, alles is geregeld voor uw verrassingsfeestje.”
Ik kijk schaapachtig. De muziek gaat aan, een zelfgebakken cake komt tevoorschijn, ik krijg een bos bloemen en we doen bingo.
Ze hebben ‘t prima voor elkaar en we hebben dikke pret.
Keurig voor de bel hebben ze alles opgeruimd.
Als ze net weg zijn komt de betreffende docent van de toets m’n lokaal binnen. “Ben je vergeten om de toets met je klas af te nemen?”, vraagt hij kortaf.
“Nee hoor”, zeg ik, “de klas had het geregeld.” Hij kijkt me vaag aan.
Ik leg verder uit: “het is juffendag vandaag.” Hij draait zich nors om en de deur valt met een klap dicht.
Met m’n bos bloemen in de hand loop ik naar de keuken. Op zoek naar een vaas. “Kijk, voor juffendag”, zeg ik tegen een paar collega’s. En vertel wat het inhoudt. Ze trekken vragende gezichten.
Langzaam begint dat vragende gevoel zich ook van mij meester te maken. Ik ben ergens met open ogen in gestonken. Het is niet eens 1 april.
Ik pak mijn laptop en tik in ‘internationale juffendag’. Dat bestaat dus helemaal niet. Er is wel een dag van de leraar, maar die is in oktober.
In de personeelskamer word ik door verschillende collega’s aangekeken: “juffendag.... hahaha... zo kom je mooi onder een toets uit!”
1 - 0 voor deze klas. En ik? Ik verstop me vandaag maar achter m’n bos bloemen...
