Nachtje weg
· leestijd 1 minuut Bij de lesMet drie vriendinnen ging ik afgelopen weekend een nachtje weg. Even geen ziekenhuis.
Het fijne van weggaan met vriendinnen is dat zij zelf hun tas inpakken. En daarbij denken ze ook nog aan extra’s. Want aangekomen op de hotelkamer pakt de één de chocola, de ander de nootjes en de ander de wijn en cola.
Het hotel staat ergens in de Achterhoek. Eentje van zo’n keten. Wat soms goed uitpakt en soms op je lachspieren werkt. Dit hotel had het laatste. Schemerlampen uit de jaren tachtig, bruine muren en kots in de vloerbedekking. Maar ‘t bed was schoon. Tenminste, dat denk ik.
Hoe leuk om vervolgens allerlei kleding te passen in een stadje, Achterhoeks proberen te volgen, tapas te eten, te lachen om niks en te praten over hartzaken. En daarna uitgeteld in bed te duiken onder een verschoten kunstwerk aan de muur. Om net als vroeger op logeerpartijtjes nog even door te giebelen.
De mooiste verrassing was de strakblauwe lucht de volgende ochtend. Wat een verademing na al die weken regen. Net of er binnen in me een mist optrok. We fietsten uren door een landschap waar de nevel verdween. Om met volle teugen te genieten en de zon te voelen. Schijnbaar dode takken die weer knoppen krijgen. Krokussen en narcissen uit koude grond. De natuur die ons meegeeft dat hoe dood iets lijkt, het echt weer tot bloei komt.
We picknicken en maken foto’s. Ik slik even als ik bedenk dat dit waarschijnlijk de laatste foto’s zullen zijn van mij met m’n lange haar.
Daarna sjorren we met gepruts de fietsen weer achterop de auto (oké, daar zijn onze mannen handiger in), en tuffen opgeladen weer huiswaarts.
Het is goed om zo af en toe je eigen zuurstofmasker even op te zetten, want daarna kun je jezelf én anderen weer van adem voorzien.
