Bijzonder
· leestijd 1 minuut Bij de les“Mevrouw, wat zet ik op een kaart als je een klasgenootje wilt condoleren?”, appt een leerling me. Tja, wat zijn de juiste woorden?
Ik moet denken aan een spel. Reuzeleuk om deze zomer met een stel vrienden, met een gezin of groep te doen. Je schrijft de namen van de groep op losse papiertjes. En vervolgens trek je er één. Voor degene die jij getrokken hebt doe je gedurende een week - korter of langer kan ook - iets liefs, iets leuks. Zonder dat diegene dat door heeft: Een cadeautje onder ‘t kussen. Een croissantje bij ‘t ontbijt. Zomaar een keer ‘t bed opgemaakt. De was opgevouwen. Nieuwe veters in de schoenen. Een reep chocola in de jaszak. Of een lief briefje in een schoen.
Aan ‘t einde raad je wie jou had. Succes gegarandeerd.
Zonder woorden laten voelen dat iemand speciaal is.
Zonder woorden laten zien dat je meeleeft. Dit zag ik vrijdag, toen ik leerlingen uit m’n klas zag lopen in de stoet voor Thijs, die stierf bij het vliegtuigongeluk. Ze liepen mee als teken van meeleven voor zijn zusje die bij ons in de klas zit. Door mee te lopen schreven ze geen condoleance op een kaart. Maar gaven een live ‘ik denk aan je’ in dit ongelofelijke verdriet om haar broer.
Ook tijdens mijn ziek-zijn merk ik dat het woordeloze meeleven goed doet. Het troost en raakt: de hand van de verpleegkundige op m’n arm als ik geprikt word. Iemand die zomaar een deken voor me haakt; voor als ik rillerig ben na de chemo. Een heerlijke warme maaltijd die wordt gebracht. Een cadeautje over de post. De roos die ik steevast krijg na elke chemo. Een aai over m’n kale hoofd. Of de prachtige bos bloemen op tafel.
Een teken dat je niet vergeten wordt. Kleine moeite, groots gebaar. Probeer maar uit met dat spel. Gewoon doen!
Geen woorden. Maar daden.
