Een wijze kraamhulp
· leestijd 1 minuut Bij de lesIk zit in de wachtkamer. In het Jansdal. Het loopt behoorlijk uit. Maar de sfeer is gemoedelijk. Naast me én tegenover me zit een vader met een baby. De twee raken in gesprek. Over hun baby’s.
“Had jij ook paniek toen de kraamhulp aankondigde dat ze wegging aan het einde van de eerste dag?” Vader 2 beaamt dit. “Ja, wat doe je als zo’n wurm gaat huilen”, gaat vader 1 door, “zo’n kraamhulp is echt de rots in de branding bij zo’n eerste baby. Ik vond haar een soort kruising tussen Ireen Wüst, Geraldine Kemper en moeder Theresa. Zo’n superwoman. Dus ik vroeg haar wat ik in vredesnaam moest doen als hij ging huilen.”
Vader 2 knikt weer vol herkenning. “En weet je wat ze zei? Dat het drie dingen kunnen zijn. Of hij heeft honger. En dan stop je er eten in. Of de luier zit vol. Dan help je hem. En als dat alles niet werkt…” Het blijft even stil. Ik kijk hem aan, benieuwd wat er komt. “Dan hou je hem liefdevol vast en bied je troost.”
Ik kan het niet nalaten om me in dit leuke gesprek te mengen. “En? werkt het?” Hij lacht: “zeker!” Ook vader 2, een grote stoere vent met mega tatoeages op z’n grote armen, vertelt vertederend over de kraamweek. Over flesjes en luiers. Maar vooral over vasthouden.
“Heb je ook kinderen?”, vraagt vader 2 aan mij. Ik knik. “Dat zijn al pubers. Maar die drie principes gelden nog steeds hoor: Als ze mopperen geef je ze te eten. Echt, als ik één van mijn kinderen mee neem naar de McDonald’s dan hebben we gegarandeerd een leuk gesprek. En als er iets mis gaat, dan help je ze. En als het dan nog niet goed gaat, dan hou je ze liefdevol vast”. Vader 2 grijnst: “best simpel eigenlijk, opvoeden.” Vader 1 mag naar binnen. Nou ja, helemaal simpel vind ik het niet. Maar daar komen ze vanzelf wel achter.
Het gesprek geeft me wat afleiding tijdens het wachten op weer een uitslag. Eigenlijk gelden die drie principes levenslang. Momenteel vooral die laatste. Als niks werkt, wil ik graag gewoon worden vastgehouden. Dat helpt altijd.
