Dertig jaar
· leestijd 1 minuut Bij de lesZeewolde Actueel kent al jaren een aantal goed gelezen columns. Zo levert columniste Titia Bron wekelijks met haar column Bij de les een mooie bijdrage aan de krant. Zij put hiervoor inspiratie uit haar werk als docent op een middelbare school en in de laatste maanden deelt ze openlijk haar ervaringen over haar strijd tegen ‘de stomme kanker’. Haar columns leveren vaak een warme stroom aan reacties op. In het kader van het 30-jarig jubileum van BrugMedia, onder andere uitgever van Zeewolde Actueel, schreef ze een column in het teken van het (jubileum-)getal 30!
Dertig jaar
“Ik hou niet van verjaardagen.” Ze zei het met volle overtuiging. Ze had überhaupt een hekel aan feestjes. Ik kreeg een heel relaas over alles wat er niet leuk aan is. “Herken je het?”, vroeg ze. “Nee”, zei ik uit de grond van m’n hart; “vier wat je kunt vieren! Heerlijk! En maak herinneringen met de mensen die je lief zijn!”
Zo had ik afgelopen week iets lekkers bij de thee gehaald. “Wat valt er te vieren?”, vroeg manlief. Hij kent me, en weet dat er dan iets bijzonders is. Ik hield m’n hoofd heel dicht voor zijn hoofd: “kijk, ik krijg weer wimpers. Dát vieren we!” Het lijkt iets kleins. Maar voor mij was het die ochtend zo’n heerlijke ontdekking: eindelijk weer wat uitdrukking op m’n gezicht. En ik voelde me mooi.
Deze krant viert ook een feestje. De uitgever bestaat dertig jaar. En echt; ik vind ‘t zo bijzonder dat ze dat vieren bij BrugMedia. De meesten vieren 25 jaar. Maar zij kiezen voor dertig. Ik mijmerde wat verder over dat getal. Over m’n eigen 30e verjaardag. Wat vond ik mijn 30e levensjaar geweldig. Een leeftijd met nog amper verantwoordelijkheden. Net getrouwd en zwanger van onze eerste. Tomeloze energie, reizen, zomerjurken, een leuke baan en veel feestjes.
Op google lees ik dat dertig staat voor creativiteit, communicatie en volwassenheid. Die drie woorden passen wel bij een jarig media-bedrijf.
Om eerlijk te zijn weet ik niet zoveel over mijn jarige werkgever. De big boss himself heb ik in al die jaren maar twee keer gezien. In een groot bedrijf, waar mensen dagelijks in en uit lopen, ben ik één van de zovelen. Eén die voor een krant uit Zeewolde alleen maar een column maakt. Een mini-radartje in ‘t geheel en niet in beeld.
Maar... toen die big boss afgelopen november hoorde dat ik ziek was, toen was ik er niet ‘eentje van de velen’ of ‘buiten beeld’. Toen belde hij op. Geen mail of ‘zet ‘m op-kaart’. Nee, hij luisterde, vroeg, had tijd en schoot vol bij ‘t horen van m’n verhaal.
Juist díe betrokkenheid maakt van dit feestje meer dan een 30-jarig bestaan. Iets met hart en ziel. Vier ‘t leven. Maar vier vooral elkaar. Gefeliciteerd!
Alleen jammer dat ik nog geen taart heb gehad.
