Een mongool in de klas
· leestijd 1 minuut Bij de lesIk heb m’n klas online. “Iedereen camera aan, microfoon open”, commandeer ik. En hup; de gezichten komen in beeld en een aantal stemmen kakelen door elkaar heen.
Eén jongen laat expres een harde piep horen.
“Niet doen man, mongool!”, klinkt het hard door een microfoon. En meteen zegt hij er achteraan: “Oh, shit, sorry hé, echt sorry hé… .. ik knalde het er zomaar weer uit. Echt vet sorry.” Na dit oprechte excuus van meneer flapuit is het even stil.
We denken vást allemaal even terug aan eerder dit jaar. Aan die leuke Lise.
Want dat deze jongen nu zijn excuus maakt, dat had ze toch maar mooi bereikt. Wat had ze er de schurft aan. Dat ‘mongool’ zomaar door de klas geroepen werd en verbonden was aan stomme acties. Als scheldwoord.
Dat vertelde ze me toen. En dat ze het zat was: “mongool dit, mongool dat.. echt mevrouw, ik hoor het wel tien keer per dag, het is een rotwoord.”
En toen kwam ze met haar plan. Ze zou tijdens mijn les haar zusje meenemen. Haar zusje met het syndroom van Down: Lise.
Lise zou een lesje meedoen. Ze zou er gewoon zijn; niks over zeggen. Onverwacht.
En dat deed ze. Parmantig stappend kwam een meisje van een jaar of acht het lokaal binnen. Twee staartjes en een brilletje op haar neus. Een enorme smile.
“Hoi”, zei Lise toen ze binnenkwam. Ze klom op een stoel die vrij was. Naast een bedremmelde puber.
Ik begon met mijn les. Het was wat stiller dan normaal. Pas toen er interactie moest komen kon ik ook Lise aan het woord laten. Vol overgave. Ze was grappig en soms heel serieus. Ze lachte om en naar de anderen en gaapte aan het einde van de les ongegeneerd hard.
Vijf minuten voor het einde van de les nam haar grote zus haar weer mee. Ze zwaaide. En vlak voordat ze het lokaal verlieten schreef grote zus op het bord: “Zie je wel dat ‘mongool’ geen scheldwoord kán zijn!!”
En daar zaten we toen, met een brok in onze keel. Duidelijker had ze niet kunnen zijn!
Deze klas vergeet dat nooit meer.
Nu al die anderen nog.
