Gezellige avond met aangeslagen Sinterklaas

Sinterklaas is weer in het land! De goedheiligman krijgt het weer ontzettend druk. Dat kan hij natuurlijk nooit alleen af, dat snapt iedereen wel. Allerlei hulpsinterklazen worden ingeschakeld. Ik herinner mij hoe ik dat ook ooit eens was. 

Het was nog voor ik in Zeewolde woonde. Ik was gevraagd door een jongerenwerker. De doelgroep waren allemaal knapen van een jaar of veertien, vijftien. Die moesten van de straat worden gehouden. Anders liepen ze maar te rotzooien met vuurwerk of zelf luidruchtig in de buurt aanwezig. Vernielingen van spullen en bekladden van gebouwen gebeurden eveneens en dat hadden de kabouters niet gedaan. Sommige van de snuiters waren dan ook al in aanraking met de politie geweest. Dat had nog niet echt geholpen. De jongerenwerker draaide het om. Elke vrijdagavond organiseerde hij een soort instuif in het buurthuis. Steeds was er een ander programma. Maar het initiatief sloeg beslist aan. En zo werd ik dus op zo’n vrijdagavond eind november gevraagd als hulpsinterklaas. Ik moest maar alleen komen. Met Zwarte Piet erbij zou wat te druk worden, daarover hoefde geen discussie te zijn. Over Zwarte Piet was er überhaupt nog geen discussie, maar dit uiteraard terzijde. Het was me daar een kabaal toen ik binnenkwam! “Goedenavond, heren”, probeerde ik de aandacht op mij te vestigen. “Donderstraal toch op, ouwe gek,” was de wederbegroeting. Daar kon ik het mee doen, respect was kennelijk ver te zoeken. Alles wat ik had voorbereid kon zo de prullenbak in. Ik moest nog oppassen dat ze me de baard niet van m’n oren trokken. Ik probeerde oogcontact te zoeken met de jongerenwerker, maar die had z’n handen zelf meer dan vol. Ik wist het niet meer! Toch wel een beetje aangeslagen ging ik aan de bar zitten naast een jongen die kennelijk ook even geen aansluiting had. “Dag Sinterklaas,” begroette hij me, “kom erbij zitten.” Dat klonk in ieder geval al wat vriendelijker. Ik hoefde niet eens iets te vragen, de jongen begon honderduit te vertellen. Over school, over thuis en over het werk van z’n ouders. Nou ja, werk, vader had even geen werk. Zwart werk, dat dan weer wel. Intussen kwam er een andere jongen bij zitten en die had het zo te horen ook niet altijd gemakkelijk. Anderen sloten aan. Van de grote monden van toen ik binnenkwam bleven slechts kleine hartjes over. Op een gegeven moment kwam de jongerenwerker langs met chips en cola. Ik keek op mijn horloge. Die kon je normaal onder de mouwen van de tabberd toch niet zien. Ik had nog een andere afspraak. “Ik moet gaan, jongens”, zei ik, met spijt in mijn stem. “Jammer dat u weggaat, Sinterklaas! Het was juist zo gezellig.” Ik zette mijn mijter nog een keer recht om mijn hoofd, pakte mijn staf en sprak statig: “Nou, dag hoor!” “Dag, Sinterklaas!”, werd er van alle kanten geroepen. Bij de deur hoorde ik een van de jongens zeggen: “Toffe gast toch wel, die Sinterklaas.” Een week later stond de jongerenwerker met een fles wijn voor de deur. Hij wilde me nog bedanken. Z’n jongens hadden nog nooit zo’n gezellige vrijdagavond gehad. En ik had alleen maar geluisterd...