Fluitende sinaasappel-eter
· leestijd 1 minuut Bij de lesIk kan niet tegen mensen die fluiten. Het is meestal namelijk erg vals. Ik krijg er kippenvel van.
Een blonde krullenbol stapt vrolijk mijn les binnen. En ja hoor… hij fluit. Heel erg vals. Hij groet me en fluit dan lekker door. Ik groet terug en vraag hem te stoppen met fluiten. “Met het verkeerde been uit bed gestapt, mevrouw?”, vraagt hij.
Huh, verkeerde been? Nee, helemaal niet. ‘k Heb een prima humeur. Een paar leerlingen vragen mijn aandacht en ergens in de hoek van de klas hoor ik hem weer fluiten. Nog valser dan net. Ik probeer het te negeren. Maar zeg er na een paar minuten toch wat van. Heel vriendelijk.
“Zie je wel, het verkeerde been!”, reageert hij.
Ik voel wrevel maar hou nog wijselijk mijn mond.
Ik begin de les en moet veel vragen beantwoorden. In mijn ooghoek zie ik dezelfde blonde krullenbol prutsen onder zijn tafel, en hij stopt iets in zijn mond. Ik kijk ‘m met opgetrokken wenkbrauwen aan. Een sinaasappellucht verspreidt zich door ’t lokaal.
Ik loop naar hem toe, en zie de schillen achter zijn boek gepropt liggen. En overal druppels sinaasappelsap. Wat een smeerzooi.
Hij kijkt me aan en doet uitdagend nog een stuk in zijn mond. “Heerlijk”, zegt hij, “ook een stukje?” De klas vindt het wel grappig. Maar ik niet. “Ga jij maar even buiten eten”, zeg ik, “en neem je tas mee, want dit uur hoef je niet meer in mijn les. Kom om 16.00 uur maar even bij me.” Tergend langzaam stopt hij de laatste stukjes sinaasappel in zijn mond, pakt zijn spullen bij elkaar en staat op. De druppels en schillen achterlatend.
Terwijl hij richting de deur loopt, fluit hij zijn liedje en draait zich naar me toe: “Zie je, ik zei toch al dat u met het verkeerde been uit bed was gestapt.”
Grrrrr.
