Onuitwisbare indruk
· leestijd 1 minuut Bij de lesOnlangs, op de laatste schooldag voor de examenklassen, zag ik haar lopen. Door het thuisonderwijs had ik haar al even niet gezien. Ik schrok toen ik haar zag. Ze was zo achteruit gegaan.
Ze zwaait vrolijk en loopt door. Zich vasthoudend aan de muur. Haar benen wiebelend onder haar lijf. Uitkijkend of er niemand tegen haar aan botst, want dan valt ze om.
In de brugklas, toen ik haar mentor was, vertelde ze me al dat ze echt niet in die rolstoel door school wilde rijden. Ze heeft het gered zonder die rolstoel. De doorzetter. Vechtend tegen de killer die al haar spieren aantast. Beetje bij beetje, steeds wat minder kunnen. Onontkoombaar.
Dat fragiele meisje bezorgt me een brok in mijn keel.
De afgelopen weken heeft ze al haar examens gedaan. In een apart lokaal, met extra tijd. Want wat voor ons vanzelfsprekend is, kost haar zo veel energie: een pen vasthouden, een tas tillen, praten, slikken, zitten.
Toen ik haar onlangs sprak vertelde ze over haar studie.
Dat doorzettingsvermogen – daar word ik stil van. Hoe kun je studeren, maar niet weten of je het werk ooit zult doen. Hoe kun je luisteren naar de verhalen van de meiden om je heen over jongens en uitgaan; als je zelf na schooltijd met een busje naar huis wordt gebracht en snel moet gaan liggen.
Ben je jaloers, als de meiden waar je eens mee optrok, aan je voorbij lopen omdat jij hen niet kunt bijhouden? Omdat jij lang niet zoveel meemaakt als zij? Met hun gepraat over hun rijlessen, hun bijbaantje, verjaardagsfeestjes en hun vakantie?
Wanneer ben jij bang, of verdrietig of boos en denk jij aan opgeven?
Dit wiebelende kind oogt zo sterk.
Toen zij in klas 1 aan haar klas vertelde welke diagnose zij nog maar pas had gekregen, lachte zij de klas toe en vertelde rustig door. Terwijl haar moeder, de extern begeleidster en ik stiekem een traan wegveegden.
Zij zal de eerste zijn waar ik naar ga kijken als ik de lijst geslaagden onder ogen krijg.
Wat gun ik haar die vlag, dat diploma, een arm vol rozen en een enorme toespraak.
Sommige leerlingen vergeet je nooit meer. Zij is er zo één.
