Afbeelding
Eigen foto

Een pruik

· leestijd 1 minuut Bij de les

“Nee, dat noemen we geen pruik, dat heet een haarwerk.” De kapster die me helpt bij het uitzoeken van m’n haarwerk wijst me met een big smile terecht. Haar smile helpt me door deze lastige ochtend heen. 

M’n meiden kijken mee. “Nee mam, deze is echt niet mooi”, “ja, deze is wel oké”. 

Naast de haarwerken heeft ze ook mutsjes. Ik pas alles op en zet m’n gevoel in de ijskast. Ik wil er niet over nadenken dat ik over twee weken mijn mooie lange haren kwijt ben. 

Hoe mooi de catalogus is, hoe mooi fotografe Sikkenk vrouwen zonder haar fotografeert en exposeert: ik hou toch van m’n blonde haar, van het ruiken naar shampoo, van m’n haarknip en van m’n krulletjes als het regent. 

Als ik google op ‘pruik’ lees ik sappige verhalen over de Barok; toen torenhoge pruiken in de mode waren. Ik lees over mensen met alopecia, de haarziekte, die hun haar nooit meer terugkrijgen. En over Surinaamse dames die pruiken voor verschillende gelegenheden in de kast hebben. Een nieuwe wereld rondom ‘haar’ gaat voor me open.

De oncologieverpleegkundige gaf het advies om m’n haar na de 1e chemo vast kort te knippen of af te scheren, omdat je dan zelf de controle hebt over je haaruitval in plaats van het haarverlies lijdzaam te ondergaan. Nou, die plukken haar overal in huis lijken me niet fijn; dus ik ga haar advies volgende week zeker opvolgen.

Na al mijn gesurf op het internet op ‘pruik’, ‘chemo’ en ‘kaal’ krijg ik legio reclame’s over haarverzorging. En opeens ook een link voor een app. Kost me 7 euro. Daarmee kan ik mijn foto uploaden. En laat me dan vervolgens zien hoe ik eruit zie als ik kaal ben. “Dan kunt u er vast aan wennen” staat er. Hoe verzinnen ze het. Nee, geen haar op m’n hoofd die dááraan denkt! 

Mijn broer heeft onlangs een stel mooie foto’s van ons gezin genomen. Die komen aan de muur. Om dan soms even te kijken naar hoe ik er uit zag mét haar, en hoe het vast ooit weer wordt.