Een reus in Bangkok
· leestijd 1 minuut Bij de lesBij z’n geboorte kreeg Ruben, onze oudste, een prentenboek: ‘Ruben de rups’. Over een schattig klein rupsje dat zich groter en groter at tot hij een vlinder werd.
Dat boek doe ik nooit weg, omdat het herinneringen oproept van een ventje dat zich op m’n schoot nestelde, en dan met z’n kleine vingertje de plaatjes aanwees.
Dat ventje is inmiddels geen ventje meer, maar een boom van 1.94 meter.
Met deze boom, en onze meiden zijn we op dit moment op reis. Op onze Bucket-list stond namelijk al jaren “met z’n allen een verre reis maken”.
Middenin m’n chemo zei manlief: “we gaan wat leuks plannen, om naar uit te kijken!” En dat hebben we gedaan. Het was leuk om met z’n vijven een land uit te zoeken en alles voor te bereiden. We kozen voor Thailand.
Inmiddels zijn we al een paar dagen in Bangkok en ‘t is geweldig. “Een avontuur”, zei de jongste.
Vanmorgen in een soort Thaise metro bekeek ik m’n gezin. Het was druk, dus we moesten staan. Wat vielen we uit de toon tussen die keurige, maar kleine Thai. Wij groot, wit en overduidelijk toerist.
Ruben de rups was nu veranderd in: Ruben de Reus. Want de meeste mensen kwamen niet hoger dan z’n borst. En de stangen die boven onze hoofden hoorden te zitten, zat nu ter hoogte van zijn kin, en hij moest bukken bij elke deur.
Een klein Thais vrouwtje bekeek hem eens aandachtig van top tot teen. En daarna bekeek ze de meiden; die ook erg lang zijn. Toen knikte ze giebelend naar mij en zei iets onverstaanbaars. Ze maakte met haar handen een hartje.
Zo lief. En zo waar.
Die rups is namelijk niet alleen uitgegroeid tot een vlinder door veel te eten. Maar ook door bakken vol liefde.
Nou wil ik een knul van 1.94 niet bepaald omschrijven als een vlinder. Maar ‘mooi’ en ‘kleurrijk’ past zeker!
En dat ze dan, net als die vlinder, gaan uitvliegen; nou, dat hoeft van mij nog niet per sé. Op deze vakantie hou ik ze nog maar even dicht bij me in de buurt, en maak herinneringen, samen met m’n reuzen!
