Afbeelding
Foto: Zeewolde Actueel

Het perfecte plaatje

· leestijd 1 minuut Bij de les

“Mam, eten we vanavond voor de tv?” Ik vind eten voor de tv niks. Want je merkt amper wát je eet. Zonde van mijn kookkunst. En ik mis het gezellige gezinsmoment aan tafel. Maar zo af en toe is het wel makkelijk. Ik ben moe, en bedenk dat op de bank eten ook z’n voordelen heeft vandaag. Dus ik zeg ja.

Maar dan rijst het dilemma. Wat kijken we? Onmogelijk om iets te vinden dat iedereen leuk vindt. Meeste stemmen gelden en zo kijken we naar ‘het perfecte plaatje’ via Videoland. Bekende Nederlanders strijden om het maken van de mooiste foto. We hadden er nog nooit van gehoord, maar het bleek al zeven seizoenen te draaien. 

Op zich een prima programma. Al kijkend werken mijn kinderen meer groente dan normaal naar binnen. We zien foto’s voorbijkomen met ingewikkelde opdrachten waarbij ze moeten hangen aan een rots, in de modder of bungelen aan een parapente. Om zo het mooiste plaatje te maken. “Wat een overdreven gedoe”, mompelt manlief en haakt af. Zijn bord is leeg. Maar ik blijf gefascineerd. Ik vind foto’s prachtig. En hou er van als het leven even stilgezet wordt. Net herinneringen die je vangt.

Sommige herinneringen wil je toch nooit vergeten? Van de ene foto word je blij. Andere ontroeren. Of houden iets levend. 

Vorige week was het een jaar geleden dat ik borstkanker kreeg. Ik heb allerlei foto’s van het afgelopen jaar bij elkaar gezocht. En die foto’s achter elkaar als een filmpje op mijn lievelingsliedje gezet. Nee, het waren geen perfecte plaatjes. Verre van dat. Maar wel momenten om te herinneren. Veel leuke momenten in een minder leuk jaar. 

Het hielp: iets met verwerken.

“Dat ga ik ook doen”, appt een vriendin aan wie ik het filmpje stuur. Ze heeft het pittig met haar scheiding: “k Ga ook mooie foto’s uitzoeken.” Herinneringen herbeleven. En dan weer door!

Om terug te komen op die BN’ers en hun foto’s. De jury van dat programma is vast vakkundig. Maar als ik Facebook-foto’s bekijk van fotografen uit ons eigen dorp, dan vind ik die echt mooier. Geen hysterische Patty, Raven of Donnie. Maar gewoon mijn achterbuurvrouw met een perfect plaatje van het Wolderwijd, een paard of scherp portret. 

Daar naar te kijken; dat zet de tijd echt even stil.