Een kookrooster
· leestijd 1 minuut Bij de les“Hoe kunnen we je helpen?”, vroegen vriendinnen toen ik afgelopen maart aan m’n chemo’s begon. “Stofzuigen? Koken? Kinderen rijden? De was?”
Ik zei op alles nee. Maar al snel merkten we dat ik te misselijk was om te kokkerellen of zo lang te staan. Manlief kookt graag. Maar is vaak laat thuis.
‘k Heb m’n vriendinnen toen toch maar gezegd dat “af en toe wat eten wel superfijn zou zijn”. En opeens was het daar. Een kookrooster. Twintig vrouwen en één man in een appgroep. En zodoende werd er drie keer per week eten gebracht.
Buurvrouw 1 bracht heerlijke soep met stokbrood, buurvrouw 2 kwam met een zoet Oostenrijks skigerecht. Vriendinnen kwamen met heerlijke pasta’s, stapels pannenkoeken en ovenschotels. Ook de tajine, babi pangang, couscous, curry en salades kwamen onze keuken binnen.
Vanuit m’n bed hoorde ik beneden de enthousiaste kreten van de kinderen als de pannen open gingen. En manlief appte me vaak een fotootje van ‘t gerecht, zodat ik boven kon meekijken als ik de lucht niet verdroeg. Regelmatig kwam de jongste me laten zien dat er een lieve kaart, een kom fruit, koekjes of een heerlijk toetje bij zat. Met liefde gemaakt. En we voelden ons zo speciaal!
Over speciaal gesproken: de maaltijd met de aardappels en jus wordt niet snel vergeten. Want op die bewuste aardappel-dag zat m’n gezin aan tafel. Te wachten. Het werd later en later. Na een blik op het rooster zagen we wie zou koken. “Zal ik even kijken of ze er al aan komt?”
Bij binnenkomst daar, bleek ze de kookbeurt straal vergeten: “veel te drukke dag gehad!”, riep de schat verschrikt. Ze gingen met haar gezin net zelf aan tafel. Ineens commandeerde ze haar gezin: “jij, pak de jus, jij de schnitzels, jij de aardappels.” Haar man kreeg de bloemkoolpan en zijzelf de appelmoes. Met veel pret ging in optocht het eten naar ons huis en werd zo bij ons op tafel gezet. “En jullie dan?”, vroeg mijn man. “Wij gaan naar de snackbar”, klonk er gedecideerd.
Afgelopen week liep ‘t rooster af. We missen de overheerlijke creaties.
En zullen ze nog lang heugen. Net als vandaag, toen ik lasagne had gemaakt:
“hey mam, de lasagne van Hilde was toch echt veel lekkerder.”
