Hanneke, de vrouw van onze burgemeester
· leestijd 1 minuut Bij de lesMijn vader was voordat hij met pensioen ging directeur van een middelbare school. Hij kende verschrikkelijk veel mensen. En veel mensen kenden hem. Men wist zijn naam. Dat wist men bij mijn moeder niet. Al had zij natuurlijk ook een naam. Als ze samen in ons dorp liepen sprak men mijn vader aan met hele verhalen. En mijn moeder kreeg dan alleen beleefd een knikje als groet. Stom vond ik dat als kind. Zij was ook zo leuk en toch meer dan: “de vrouw van”.
Deze week is de vrouw van onze burgemeester overleden. Een “Vrouw van”. De meesten zullen haar niet kennen. Maar ook zij is niet alleen ‘vrouw van’. Ze was een persoonlijkheid met een naam. Hanneke. Ze stond niet vaak in de krant. Trad niet op de voorgrond. Geen bekende Zeewoldenaar.
Schijnbaar onzichtbaar, maar van onschatbare waarde. Vaak de rots in de branding voor het thuisfront. Met baan en passies. Een sterke vrouw die wel wist wat ze wilde. Ze steunde manlief in zijn drive.
Op de foto’s van haar op social media, meestal naast haar man, staat ze stralend. In de koets, op het water, op 4 mei, op ‘t strand. Lippenstift op, zelfbewust en modieus gekleed.
Ze kreeg kanker. En die was sterk. Maar zij vocht terug. Hanneke wist van geen opgeven. En hij, haar man, vocht mee. Nam ‘t werk van haar handen over als haar vingers te zeer deden. Reed tussen zijn drukke baan door naar het ziekenhuis. Kookte iets dat ze wel verdroeg tijdens de chemo.
En toen ik een tijdje geleden bij haar op de bank zat voor een gezellige kop koffie; zij met een kraag om haar zere nek, en ik met een mutsje over mijn kale hoofd, vertelde ze dapper én nuchter over haar kanker-gevecht, over haar plannen voor ‘als Gerrit Jan met pensioen gaat’, over haar kinderen en hoe jammer het was dat ‘lezen met een kraag om zo moeizaam gaat’.
Twee weken geleden vertelde hij me hoe zij al eerder iedereen versteld had laten staan. “Toen zat ze ook in een rolstoel en opeens ging het weer beter en zat ze op de fiets.” En vol trots vertelt hij verder over zijn sterke vrouw, en de hoop dat ze ook dit keer weer op zal krabbelen. Dat ze na de havendagen nog op zomervakantie willen gaan.
Die vakantie kwam niet meer. Ze sprong niet meer op haar fiets. Ze moest het opgeven. Meer dan ‘vrouw van’. Een klein eerbetoon aan Hanneke; een mooie, dappere strijder. En een blijk van meeleven voor onze, ook dappere, burgervader.
