Veerkracht
· leestijd 1 minuut Bij de les“Heerlijk die regen”, zegt een bevriende boerin. “Getsie”, mopperen mijn kinderen als ze zeiknat en koud thuiskomen uit school. “Geeft niks”, hoor ik een dappere ZtotZ-loper in regenponcho roepen.
Vorige week nog in een t-shirt. Nu lijkt het herfst. Ik vind regen niks. Ik ben ‘n zomermens.
Maar de afwisseling van de seizoenen vind ik prachtig. Dat staat voor veerkracht. Dat na de koude winter er altijd weer een warme lente komt.
Mooi woord hè: Veerkracht. “Vermogen om de vorige stand weer in te nemen nadat iets ingedrukt of uitgerekt is geweest.”. Dat lees ik op google.
Net als zo’n autootje. Dat je achteruit trekt. Dan spant de veer. Daarna laat je ‘m los en hup, dan schiet ie vooruit. Maar eerst moet ie dus wél achteruit en even stilstaan!
Veerkracht zie ik ook om me heen. Bij die meneer die me schreef, over zijn vrouw die Alzheimer kreeg en haar zo mist; maar z’n leven nu tóch weer oppakt.
Bij het meisje dat me appte; omdat ze thuis zo ongelukkig is; maar om hulp durfde te vragen.
Bij een vriend van ons die zomaar ineens niet meer kan lopen; maar toch hoop houdt. Bij een vriendin wiens operatie niet door gaat; maar toch blijft knokken.
Bij een mooie vrouw die haar man zo mist na zijn sterven; maar nu een studie doet en op vakantie gaat met haar kids. De vriendin met long-covid; die nu met haar tong op haar schoenen weer sport. De vrouw die uit haar coma kwam, en nu geniet van haar paarden. Hij die net gescheiden is, maar zijn leven weer bij elkaar raapt in een leeg huis. En één die weer opkrabbelt na haar hersenbloeding, en zelfs weer zingt.
Ze lijken op die dode takken in de winter. Kaal. Uitzichtloos. Maar opeens dringt er een knopje naar buiten. En gaat nog bloeien en groeien ook. Veerkracht.
Deze mensen zijn mijn voorbeelden op momenten dat bij mij de rek er even uit is.
Kom maar op met die herfst en winter.
