Aandacht en tijd
· leestijd 1 minuut Bij de lesIk was een weekje “van de radar”. Kreeg een onderhoudsbeurt in het ziekenhuis. Het infuus zorgde weer voor algehele malaise. En net als tijdens de chemo’s van vorig jaar kroop dochterlief regelmatig even bij me in bed. Zij leerde haar Franse woordjes, en ik kreeg haar koude voeten tegen mijn warme lijf.
De ontmoeting met de meneer die tegenover me in het ziekenhuis lag maalde deze week nog lang na in mijn hoofd. Een 70-plusser.
Net als bij mij, moest er bij hem ook vier keer geprikt worden voordat ‘t infuus er daadwerkelijk in zat, vanwege onze lastige chemo-aderen.
Waar ik bij mijn derde poging paniek voelde opborrelen, bleef hij de rust zelve. En gaf hij de verpleegster, die het er warm van kreeg, een compliment toen het uiteindelijk lukte.
Hij sprak me aan met ‘u’. Vertelde over zijn vrouw. Ze was vorig jaar overleden. Geen dramatische verwikkelingen. Maar liefdevolle herinneringen. Voor mij een boeiend tijdverdrijf. Maar tegelijkertijd groeide er respect voor deze man, de generatie boven mij. Hij was onderhoudend, positief en geïnteresseerd.
Geen afleidende telefoon. Geen haast en geen stress. Gewoon zomaar een mooi gesprek. Tja, we konden natuurlijk ook geen kant op want we lagen allebei vast.
Bakken levenservaring. Woorden vol wijsheid. En ik kon me even laven onder zijn gehoor. Totdat het goedje in ons infuus maakte dat we genoeg hadden aan onszelf.
“Ik denk dat ik van baan verander”, opper ik bij m’n zoon vanuit m’n bed: “ik ga met oudere mensen werken, in plaats van met om-aandacht-vragende-tiktokkende-pubers.”
Hij kijkt me spottend aan en zegt: “mam, die pubers horen bij jou. En niet elke oudere is zo’n feestje hoor!”
Als ik m’n eigen puber met haar koude voeten nog eens extra knuffel, en daar een big smile voor terug krijg, moet ik denken aan de woorden van m’n infuus-genoot: ‘aandacht en tijd’.
Lieve meneer; bedankt voor ‘t mooie gesprek.
