Afbeelding
Foto: Zeewolde Actueel

Dagelijkse vonken

· leestijd 1 minuut Bij de les

Ze zit bij de deur. In een panty met trui, zonder jas. Handtas stevig geklemd op haar schoot. Tachtig plus. Toen we een uur geleden binnen kwamen zat ze daar ook al. En nu ik iets uit de auto wil halen tref ik haar daar weer aan.

We zijn op bezoek in het verzorgingshuis. Mijn schoonmoeder is lelijk gevallen en geopereerd. Ze heeft nu verzorging nodig en kan daarom niet naar huis. Vandaar een paar weken verzorgingshuis. In haar kamer staat een bed, twee stoelen en een tafel. We zijn blij dat er een plekje is en zorg krijgt. Maar het is er erg ongezellig. Dus hebben we van alles in de auto gestopt om haar kamer wat op te vrolijken. Van kerstverlichting tot radio, tafeltje tot schemerlamp. En een hoop lekkers. Dat helpt bij haar om de moed erin te houden. We hebben haar net een glaasje citroenbrandewijn ingeschonken, hoewel ik denk dat dat eigenlijk niet heel goed samen gaat met oxycodon. Maar het doet wel wonderen voor de gemoedsrust als je 85 bent.

Terwijl mijn schoonmoeder boven, naast een flikkerend kerstboompje, aan haar glaasje nipt, loop ik voor de laatste spullen nog een keer naar de auto. En daar tref ik dus de dame. “Wacht u op iemand?”, vraag ik. Ze kijkt me boos aan. “Ja, op m’n moeder. Dat zie je toch.”

Ik ga op zoek naar iemand van het personeel. Ik zie een lange knul die druk bezig is met medicijnen delen. Ik vraag of ik ‘m even mag storen. “Natuurlijk”, zegt hij meteen. Ik vertel over de dame bij de deur. Hij bergt zijn spullen op, en we lopen samen naar de uitgang.

De dame zit er nog. Zodra ze ons in ‘t vizier krijgt zegt ze fel: “ga weg”. En demonstratief gaat ze met haar rug naar ons toe zitten.

Dan pakt de verpleger een stoel en gaat naast haar zitten. Hij zingt zachtjes een kerstliedje. Verder doet hij niks. Halverwege het liedje draait de mevrouw zich langzaam om en ze kijkt hem aan. Ze neuriet mee. Hij pakt met zijn grote handen haar handen vast: “mevrouw Corry, wat een koude handen!” Hij zet een tweede kerstliedje in terwijl hij haar handen warm maakt. “Kom”, zegt hij als het liedje klaar is: “we gaan warme chocomelk maken.” Hij kijkt haar lief aan en trekt haar omhoog. Haar afgezakte panty schemert door en hij trekt haar trui netjes tot over haar billen. Samen lopen ze naar binnen.

‘Een simpele blijk van vriendelijkheid, geeft hoop in een donkere wereld’, zei rabbijn J.Sacks. En al neuriënd loop ik ook naar boven. Er is geen groot vuur nodig om een hart te verwarmen, het zijn de dagelijkse vonken die dat doen.

Fijne kerstdagen!