Echtpaar Van Rijn – Van Stein viert ‘diamanten’ huwelijk
· leestijd 1 minuut Gemeente InstagramZEEWOLDE — Het was donderdag 30 november precies 60 jaar geleden dat Sjaak van Rijn en Annie van Rijn – van Stein elkaar het jawoord gaven. Daar hoort natuurlijk hoog bezoek bij: locoburgemeester Helmut Hermans kwam namens het gemeentebestuur een hartelijke gelukwens overbrengen, en deed dat gewoontegetrouw vergezeld gaan van een fleurig boeket bloemen. “Prachtig!”, vond Annie, en hoofdschuddend: “Waar blijft de tijd…”
Annie, jongste boerendochter uit een groot gezin, is afkomstig uit Zoetermeer, waar ze tijdens een fancyfair Sjaak ontmoette. “Alles wat de dochters mee naar huis namen werd eerst met argusogen bekeken”, vertelt Sjaak, destijds tuinder in Berkel en Rodenrijs, met een twinkeling in de ogen. “Maar ik geloof dat ik uiteindelijk wel in de smaak viel; ik kon het goed met haar vader vinden.” Ze kregen de toen nog noodzakelijk ouderlijke toestemming, en trouwden, 24 en 20 jaar oud. Met twee dochters werd het gezin compleet, en de tuinderij, “voornamelijk tomaten!”, gaf bestaanszekerheid, tot het moment waarop het bedrijf werd verkocht. “Goed verkocht, hoor, daar niet van, maar stilzitten, da’s niks voor mij”, bekent Sjaak. Hij werd veilingkeurmeester. “In de paprika’s. Met plezier gedaan!”
In de laatste jaren van hun werkzame leven viel het Sjaak en Annie op hoe veel drukker en lawaaiiger het allemaal geworden was, daar in de randstad. “Alles werd volgebouwd, op het voormalige tuinderijterrein staat nu een hele trits huizen, het mooie aan die plek verdween langzaam maar zeker.” Beide dochters waren, eenmaal uitgevlogen, met aanhang en later kinderen, neergestreken in Zeewolde. “Kom toch naar hier”, was de boodschap, “dan zijn wij in de buurt, voor als de jaren gaan klimmen.” Dat gebeurde zestien jaar geleden, en Sjaak en Annie hebben er geen moment spijt van gehad. Nu vieren ze dan in alle rust hun jubileum, en dat het 60 jaar huwelijk betreft valt voor de argeloze bezoeker niet te missen: de huiskamer is versierd met een slingerlijn ballonnen en vlaggetjes, met telkens dat getal 60. Ook een trouwfoto hangt aan de lijn. Helmut Hermans, Brabander en nooit om een grap verlegen, merkt droogjes op: “Zo te zien doen die wasknijpers het ook al 60 jaar…”, waarop natuurlijk daverend wordt gelachen.
Stilzitten kan Sjaak nog steeds niet. Hij is vrijwilliger bij Staatsbosbeheer, en is vrijwel elke dag in het bos te vinden. “Ik kom op plaatsen waarop de beroepsjongens eigenlijk nooit komen. Ik signaleer de dingen die moeten gebeuren, en zo help ik mee het hele bos gezond en veilig te houden. Vissen, dat doe ik ook graag. Als ’t maar buiten is, hè?” Samen fietsen, dat deden Sjaak en Annie tot voor kort ook, maar is gaandeweg wat minder geworden. “Oh, ze maakten tochten van zomaar 40, 50 kilometer”, vertelt een van de dochters. Maar door Annie’s verminderde conditie zit dat er niet meer in. “Maar verder doen we alles nog zelf, hoor!”, verzekert Annie. Wat in ieder geval in de krant moet? “Dat ik een schat van een vrouw heb!”, besluit Sjaak.
