Afbeelding
Zeewolde Actueel

Daar lag ik dan, op de grond

· leestijd 1 minuut Bij de les

Daar lag ik dan. Bovenop een tafeltje, dat onder mij gebroken lag te zijn. Op de grond. Met een rug die niks meer wilde. 

Ik had al drie weken rugpijn, en niet zo’n beetje ook. Het schiet er opeens in en dan houdt alles op. Dan kun je niks meer. Ik was op die dag, drie weken geleden nog op het toilet gekomen. Maar kon er niet meer af. Mijn man grapte nog “nou, veel plezier hier vandaag schatje.” Ik vond het een stomme grap, want ik kwam er alleen echt niet meer af. Met veel gedoe kreeg hij me in bed. Liggen ging prima. Maar lopen, staan en zitten niet. Zenuwpijn is vreselijk.

“Toch doen”, zei de huisarts, “bewegen!” Als een ‘oude van dagen’ schuifelde ik een paar dagen wat rond. Vol respect voor mensen met chronische rugpijn. Iedereen die ik sprak had wel eens rondgekropen omdat lopen niet meer ging en ik krijg tips te over.

Na twee weken toch maar weer naar school. Want ja, bewegen zou ik! Een lieve collega haalde me op en met kunst en vliegwerk kwam ik haar auto uit. 

Na een uur voor de klas had ik een tussenuur. Zo snel als ik kon schuifelen, spoedde ik me naar de personeelskamer. Daar was een bank en yes, ik kon even liggen. Dat was fijn. Maar toen kwam het moment van opstaan. 

En dat lukte niet. Met wat steun van een tafeltje dacht ik dat het wel kon. Helaas wist dat tafeltje dat ik allang geen zestig kilo meer woog. En krak. Daar lag ik. Bovenop de gebroken tafel op de grond. Gênant. Twee mannen takelden me omhoog. “Rotrug”, snotterde ik. Die dag durfde ik nergens meer te zitten of liggen. Leerlingen keken me meewarig aan. En de uren kropen nog langzamer voorbij dan ik kon lopen.

“Daar zijn toch pillen voor”, zei een vriendin die avond. En die kreeg ik gelukkig van de huisarts. Op de eerste pil maakte ik een blije trip met kleurtjes en een draaiende wereld. Die was blijkbaar wat te pittig. Een andere pil werkte beter. 

Daar werd alles weer draaglijk van; kon ik mijn stapels was wegwerken en hoefde niet bang te zijn dat ik niet van de wc af kon komen. 

Corona zorgt ervoor dat we, ook in het onderwijs, de lat hoger moeten leggen. Meer zorg, achterstanden wegwerken, extra lessen, bijwerk-uren, thuistoetsen, online-oudergesprekken. Mijn rug vond het blijkbaar welletjes en trok aan de rem.

De liefste fysiotherapeute van ons dorp hoorde mijn verhaal aan. En gaf mijn belaste rug en mij de nodige zorg.

Dus hebben we de lat nog wat hoger gehangen. “Zo kun je er wat makkelijker onderdoor, als eroverheen even niet lukt.”

Dit is toch met stip het mooiste advies van de maand!