Thuis of in de kluis (deel 1)
· leestijd 1 minuut Bij de les“Als ik op school ben, heb ik mijn mobiel altijd op mijn stoel liggen. Tussen mijn benen. En als er een berichtje is, dan trilt ie. Dat voel ik. En dan kijk ik even.” Ik knik: “en hoe vaak is dat?” Dat kan ze wel zien: ze zoekt in haar telefoon: “Oh, wel dertig keer per uur ofzo”, zegt ze nonchalant.
Ik zie het voor me: dertig keer per les gaat dat koppie omlaag. Echt lekker voor de concentratie dus. Als we wat langer doorpraten vertelt ze dat ze niks wil missen online. Dus is opletten in de klas een gedoe. Een hele dag zonder telefoon lijkt haar verschrikkelijk.
Deze verschrikking werd werkelijkheid. Want per 1 januari is onze school, net als veel andere scholen, smartphonevrij. ‘Thuis of in de kluis’ is de slogan. Dus ook in de pauzes geen schermpjes. “Wat moeten we dán doen?”, klaagt mijn mentorklas.
Tijdens één van mijn eerste lessen in de telefoonloze school ontstaat er opeens geroezemoes. Ik ben er al snel achter: Het is ‘BeReal-tijd’. Dat zal ik uitleggen: als je op je telefoon de melding BeReal krijgt, dan moet je op dát moment een foto van jezelf maken, binnen twee minuten, zonder filters, vooral niet perfect. Waarbij je zowel de voor- als de achterkant in beeld brengt. En die gaat dan naar iedereen die ‘BeReal-vriend’ is. En dat zijn er heel wat. Het domein van Gen Z. De melding BeReal komt bij iedereen op hetzelfde tijdstip, maar dat tijdstip is elke dag anders.
Wat een ellende vond ik dat altijd in de klas. Want al die leerlingen proberen bij een melding toch snel een foto te maken. Onder de les dus. En dat kan nu niet meer. “Hoe weten jullie dat het nu BeReal-tijd is?”, vraag ik. Eén van de meisjes lacht: “Kijk, ik heb het op mijn laptop gezet.” Maar ze heeft er niks aan, want die laptop maakt geen foto’s.
Ik had ooit over BeReal gelezen dat het ‘de anti-Instagram-app die toont wie je echt bent’ is. Ik vind het ‘de app die jongeren nog meer verslaafd maakt aan hun telefoon omdat je nooit weet wanneer je gevraagd wordt om jouw foto van de dag te maken’.
De klas komt weer tot rust. Ze balen. “BeReal gemist.” “Jammer jongens”, murmel ik. Maar stiekem denk ik: “Yes!”
