Dierentuin
· leestijd 1 minuut Bij de lesMopper de mopper. Ik had me zo verheugd op een dag met veel lesuitval. Onverwachte vrije tijd om stapels werkstukken na te kijken. En nu krijg ik een mail dat ik sta ingedeeld bij een excursie naar Artis. Voor biologie. Een hele dag weg! Om 8.15 uur vertrek. Om 18.00 uur terug.
Met frisse tegenzin stap ik na veel files rond half tien uit de bus. De leerlingen krijgen een presentatie en moeten opdrachten maken. Die hebben mij alleen nodig als er iets mis is. En dat is er nog niet.
Ik vervoeg me bij mijn twee biologie collega’s. Ik luister mee naar hun verhalen over het gebruik van de snorkel bij de jonge tapir en het nut van de lichtblauwe kleur op de kop van de mandril. Totdat ik merk dat hun vakjargon een ver-van-m’n-bed-show is.
Dus ik zoek een bankje. Tegenover het hok van de gorilla’s. De ‘westelijke laagland gorilla’. Er hangt een kleintje op haar buik die vrolijk mee-wiebelt bij elke stap. Ik bekijk wel een uur lang hun bezigheden en voel me een voyeur. Ze zitten aan elkaar, maken ruzie, ze eten, communiceren en spelen. “Net mensen”, zegt een leerling die naast me komt zitten. “Hoezo?”, vraag ik. “Oh, op facebook of snap maken mensen ook filmpjes van deze dingen en dan kan iedereen meekijken.”
Achter me zit een wasbeertje aan een pompoen te knagen. Een opa en oma met kleinkind staan erbij te kijken: “Kijk Floris”, zegt oma, “ dat beertje heeft scherpe tandjes.” “Welnee”, bitst opa, “een wasbeer heeft amper tanden.” “Hoe weet jij dat nou?” “Jij doet altijd net of je overal verstand van hebt.” Gênant om zo te bekvechten. Ik luister mee en vermaak me prima. Ik hop van bank naar bank. En heb lol om de mensen aan de vrije kant van het gaas. Zouden die dieren ook pret hebben om die mensen: ruziemakende oudjes, uit hun neus peuterende kinderen, en tiktok-makende meiden?
Met m’n heerlijke kop muntthee zit ik zowaar te genieten. Toch leuk zo’n dagje weg.
Als ik om half vier richting de bus loop, zie ik een muur met gouden letters. Er staat een spreuk op van dichter J.H.Leopold: “Elke keer dat ik in Artis ben geweest, begrijp ik de menschen weer zooveel beter”. En dat, is een waarheid als een olifant. Eh... koe.
